عمری در فقه

[ویکی فقه] عُمری، مسلط کردن دیگری بر عینی جهت استفاده رایگان از آن در طول عمر را می گویند.
عمری در فقه همراه سکنی و رقبی به کار رفته است. واژه عمری از عمر گرفته شده و عبارت است از مسلط کردن دیگری بر عینی از اعیان، همچون خانه و وسیله نقلیه برای استفاده رایگان از آن به مدت عمر خود یا طرف مقابل، با بقای عین بر ملک مالک.
کاربرد فقهی
عمری به ضمیمه سکنی و رقبی عنوان بابی مستقل و کوچک در بسیاری از کتاب های فقهی است، و از احکام آن در این باب سخن گفته اند.
لازم بودن عمری
عمری از عقود مشروع و لازم است و متعلق آن هر عینی است که بهره گیری از آن با بقای عین ممکن باشد از قبیل مسکن، ابزار، اثاث و وسیله نقلیه. از این رو، گفته اند:آنچه وقفش صحیح است عمرای آن نیز صحیح خواهد بود. بنابر این، عقد عمری به لحاظ متعلق اعم از سکنی است؛ زیرا متعلق سکنی خصوص مسکن می باشد.
ایجاب و قبول در عمری
...