عمر بن محمد بزری

[ویکی فقه] بَزْری، عمربن محمد، فقیه، مفتی و مدرس شافعی قرن پنجم و ششم است.
در ۴۷۱، در جزیره ابن عمر (نزدیک موصل کنونی در عراق) متولد شد، و به همین دلیل، جَزَری نیز خوانده شده است (او را ابن بزری نیز خوانده اند).
از دوران کودکی، در زادگاهش نزد استادانی چون ابوالغنایم محمدبن فرج فارقی درس خواند، سپس به بغداد رفت و توانست درس ابوحامد غزّالی را در مدرسه نظامیه، یعنی پیش از ۴۸۸، درک کند.
استادان دیگر او در این مدرسه ابوبکر شاشی، علی بن محمد طبری مشهور به کیاهراسی و ا حمد غزالی بودند.
بزری پس از تکمیل تحصیلات به زادگاهش بازگشت و در آن جا به تدریس و فتوا پرداخت و کسان بسیاری از وی درس آموختند.
بزری حافظه نیرومند و دانش گسترده ای داشت و از این حیث، در میان علمای شافعی کم نظیر بود و، بدون مراجعه به کتاب ، به پرسشهای مختلف پاسخ می داد.
علمای شافعی از عراق و خراسان و جاهای دیگر درباره مشکلات فقهی خود از او استفتا می کردند و جواب می گرفتند.
درگذشت
او در ۵۶۰ درگذشت.
آثار
بزری گذشته از تدریس و فتوا ، تألیفاتی نیز داشته است؛ از جمله کتاب الاسامی والعلل من کتاب المهذّب که شرح عبارات دشوار و مشکلات کتاب المهذّب ابواسحاق شیرازی و نامهای مذکور در آن است و دیگری مجموعه ای که شامل فتاوای خود اوست.