عمر بن محمد بجیری سمرقندی

[ویکی فقه] بُجَیْری، عمربن محمد بن بجیربن حازم همدانیِ سمرقندی، حافظ و محدث ماوراءالنهر است.
در ۲۲۳ متولد شد.
اصلش از خَشوفَغْن (بعدها رأس القنطره)، از روستاهای سمرقند بود و از خانواده علما و محدّثان.
پدرش، که از محدّثان کثیرالسفر در طلب حدیث بود، او را به تحصیل علم حدیث تشویق کرد و نخستین بار بجیری از او حدیث شنید.
فعالیت علمی
سپس برای کسب علم ابتدا به خراسان و پس از آن، به بصره ، کوفه ، شام ، مصر و حجاز سفر کرد و از مشایخ آن نواحی سودها برد.
از جمله استادان او، عیسی بن حَمّاد زُغْبَه، بشربن مُعاذ عَقَدی، عمربن علی الفَلاّس، احمدبن عبده الضَّبیّ، محمدبن معاویه و دیگر مشایخ این طبقه بوده اند.
بسیاری از وی روایت کرده اند.
ذهبی او را در روایت حدیث صادق شمرده و، پس از نقل حدیثی از او، گفته است که فقط بجیری این حدیث را نقل کرده است.
ابوسعید ادریسی ، علمِ بجیری و دقّت او را در ثبت احادیث ستوده و گفته است که برای استماع حدیث، سفر می کرد.
او در ۳۱۱، در ۸۸ سالگی، درگذشت.
آثار
از آثار اوست: الجامع الصحیح، که سبک صحیح بخاری (تخریج احادیث صحیح بخاری) است، کتاب التفسیر (هیچیک از این دو کتاب چاپ نشده است).
سمعانی کتاب الجامع الصحیح بجیری را در نَسَف (نخشب) شنیده است.
در کشف الظنون از کتابهای بجیری نام برده نشده ولی بغدادی به کتابهای او اشاره کرده است.