علیرضا بن محمدعلی لنجانی اصفهانی

[ویکی فقه] علیرضا بن محمدعلی لنجانی اصفهانی، از شعرا و خطاطان اصفهان در قرن سیزدهم هجری بوده است.
میرزا علیرضا لنجانی اصفهانی متخلّص به «پرتو» و معروف به «آقاجان» فرزند محمّدعلی، شاعر ادیب و خطاط ماهر و فاضل در قرن سیزدهم هجری در اصفهان بوده است.
فعالیت های علمی و هنری
او خط نسخ را در کمال استادی می نوشته و دیوان اشعارش به طبع رسیده است. در «المآثر و الآثار» درباره او گوید: «از خطاطین مشهور قلم نسخ است و استاد اجلّ خطاطین اصفهان».پرتو اصلاً از اهالی قریه «اُشیان» لنجان بوده و جهت تحصیل به اصفهان آمده و پس از کسب علم و ادب نزد میرزا زین العابدین اشرف الکتاب به مشق نسخ و ثلث پرداخته و خود استادی هنرمند و ماهر گردید. اغلب در مدرسه نوریّه ساکن بوده و جمعی از شاگردانش نزد او مشق خط می کرده اند و بسیاری از شعراء و فضلاء در حجره او حضور یافته اند.او از شعرای متبحّر اصفهان بوده و در قصیده و غزل و قطعه اشعار خوبی گفته و در مادّه تاریخ گوئی نیز توانا بوده و برای وفات بسیاری از بزرگان عهد خود و بنای مساجد و ابنیه در اصفهان مادّه تاریخ گفته است.روزگارش اغلب به کتابت می گذشته و قطعات و کتاب های بسیاری به خط زیبای او در کتابخانه های مختلف موجود است. از جمله نسخه ای از «قرآن مجید» در کتابخانه سلطنتی سابق، به خط نسخ عالی که در سال ۱۲۷۷ق کتابت کرده و میر علی شیرازی ترجمه آن را به فارسی کتابت نموده و عبدالوهاب مُذهِّب آن را تذهیب کرده و از نفایس آن کتابخانه به شمار است. تذکره نویسان او را شاعری نکته دان و خوش طبع و خوش مشرب و مهربان دانسته و اخلاق حمیده او را ستوده اند. شعر زیر از اوست: "گرفته پرده ز رخ راه شیخ و شاب زده ••• مهی که طعنه جمالش بر آفتاب زده""شکسته نرخ شکّر تا گشوده لب به سخن فزوده رونق گل تا به رخ گلاب زده""تو آفتابی و تا گشته ای ز چشمم دور ••• ز گریه دیده من خنده بر سحاب زده".
وفات
پرتو به دعوت ناصرالدّین شاه به تهران رفت و سال ها برای دربار قاجار به کتابت مشغول بود تا اینکه وفات یافت. او در جمادی الاولی ۱۳۰۴ق به سن ۹۰ سالگی وفات یافته است.
مهدوی، سیدمصلح الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، ص۳۱۲.
...