علی عبدالرسولی

[ویکی اهل البیت] دکتر علی عبدالرسولی؛ ادیب و دانشمند شیعی عصر پهلوی اول فرزند ملا عبدالرسول فیروزکوهی است.
دانشمند برجسته شیخ علی عبدالرسولی که در زمان رضاخان مجبور به خلع لباس شد در سال 1258ش/حدود 1297ق در تهران متولد شد.
وی تحصیلات دینی و ادبی و هنری خود را نزد پدرش(شیخ عبدالرسول فیروزکوهی مازندرانی) و عده ای دیگر همچون شیخ مسیح طالقانی، سید محمد بقاء، سید عبدالکریم لاهیجی، جلوه زواره ای و ادیب پیشاوری آموخت. علی عبدالرسولی در سال 1314 یعنی یک سال پس از تاسیس دانشگاه تهران با نگارش رساله ای در زمینه عرفان و خط موفق به کسب مدرک دکترا شد. وی از اولین کسانی است که حائر این مدرک شده و رتبه استادی دانشگاه تهران را نیز کسب نمود. او بیش از همه در ادبیات و شعر و سپس خطاطی و خوشنویسی مشهور است. همچنین در عرصه ترجمه نیز فعالیت هایی داشته است. علی عبدالرسولی سال ها در دانشگاه تهران تدریس می کرد و میرزا ابراهیم بوذری شاگرد وی در خط نسخ است.
رساله ای در عرفان و نقاشی، تصحیح دیوان افرادی چون فرخی سیستانی و ادیب پیشاوری و جلوه زواره ای و سروش اصفهانی و صبای کاشی و ناصر خسرو و ازرقی هروی و ترجمه رساله شطرنجیه پدرش از آثار اوست. همچنین قطعات خطاطی زیبایی از وی به جا مانده است. علی عبدالرسولی در شعر به سبک عراقی و خراسانی متمایل و تخلص شعری اش ثابت بود.
وی در سال 1322ش در اصفهان درگذشت و در تخت پولاد دفن شد.