علی بن عبدالمحمود خلیلیان اصفهانی

[ویکی فقه] علی بن عبدالمحمود خلیلیان اصفهانی، از شعرا و ادبای معاصر اصفهان بوده است.
میرزا علی خلیلیان متخلّص به «رجاء» فرزند عبدالمحمود، از شعرا و ادبای معاصر اصفهان بوده است. او در سال ۱۳۱۷ق در اصفهان متولّد شده و پس از مدّتی تحصیل به بافندگی مشغول شد. از جوانی لب به گفتن شعر گشوده و در انجمن های ادبی اصفهان مانند شیدا، ادیب فرهمند، پروانه و کمال شرکت می کرده است. این شعر از اوست: "یوسفا خوارتر از این به عزیزان منگر ••• که تو در اوج جلالی و من اندر چاهم""نرسد دست تمنّا به تو ای نخل بلند ••• سر فرود آر و بده بوسه که من کوتاهم".
وفات
او شاعری خوش ذوق و باقریحه و متدیّن و عارف بوده و عاقبت در ذی قعده ۱۴۱۱ق (برابر با اردیبهشت ۱۳۷۰ش) وفات یافته و در قطعه نام آوران واقع در قبرستان باغ رضوان اصفهان مدفون شد. مادّه تاریخ فوتش را «محور اصفهانی» ضمن مرثیه ای گوید: "عارفی خواست وفاتش چو به شمسی گفتم: «بود در جمع از اخلاص و وفا یار ادب»".
آثار و تالیفات
این کتاب ها مجموعه اشعار چاپ شده اوست: ۱. «اندرزنامه»؛۲. «دیوان رجاء»؛۳. «مناقب الائمه».
مهدوی، سید مصلح الدین، تذکره شعرای معاصر اصفهان، ص۲۰۴-۲۰۵.
...