علوم اعصاب دین

علوم اعصاب دین، همچنین به عنوان نوروتئولوژی ( به انگلیسی: neurotheology ) و به عنوان علوم اعصاب معنوی، [ ۱] الهیات عصب شناسی یا عصب شناسی الهیات[ ۲] شناخته شده است که تلاشی برای توضیح تجربه و رفتار دینی با ابزار عصب شناسی است. [ ۳] این مطالعه همبستگی پدیده های عصبی با تجربیات ذهنی معنویت و فرضیه هایی برای توضیح این پدیده است. این علم با روانشناسی دین که مسائل ذهنی و نه اعصاب را مطالعه می کند تفاوت دارد. این رشته همچنین با علوم شناختی دین نیز متفاوت است، اگرچه حوزه های مطالعاتی بسیار نزدیک به هم و گاهی مشترک دارند. [ ۴]
طرفداران علوم اعصاب دینی می گویند که مبنای عصبی و تکاملی برای تجربیات ذهنی که به طور سنتی به عنوان مسائل روحانی یا مذهبی دسته بندی می شوند وجود دارد. [ ۵] این زمینه، اساس چندین کتاب علمی محبوب بوده، [ ۶] [ ۷] [ ۸] و انتقاداتی را نیز از سوی روانشناسان دریافت کرده است. [ ۳]
نوروتئولوژی واژه جدیدی است که توصیف مطالعه علمی ارتباطات عصبی اعتقادات مذهبی و تجارب معنوی است. محققان دیگر ترجیح می دهند عباراتی مانند «علوم اعصاب معنوی» یا «علوم اعصاب دین» را استفاده کنند. محققان در این زمینه تلاش می کنند توضیحاتی عصب پایه برای تجارب مذهبی ارائه کنند. مثالهایی از این تجربیات: [ ۹]
• تجربه های معنوی
• یگانگی با جهان
• خلسه
• روشنگری ناگهانی[ ۱۰]
اولدوس هاکسلی برای نخستین بار در رمان جزیره از اصطلاح نوروتئولوژی استفاده کرد. این رشته علوم عصبی شناختی تجربه مذهبی و معنویت را مطالعه می کند. این اصطلاح گاهی در زمینه های کمتر علمی یا فلسفی استفاده می شود. بعضی از این موارد، با توجه به جریان اصلی جامعه علمی، واجد شرایط بودن شبه علم هستند. [ نیازمند منبع] هاکسلی عمدتاً آن را در زمینه ای فلسفی استفاده کرده است.
در حال حاضر استفاده از اصطلاح نوروتئولوژی در کارهای علمی منتشر شده، غیر معمول است. جستجو روی سرویس نمایه سازی اسناد، ارائه شده توسط موسسه اطلاعات علمی، پنج مقاله را ارائه می دهد. سه مورد از اینها در مجله Zygon: Journal of Religion & Science منتشر شده است. در حالی که دو نسخه در American Behavioral Scientist منتشر شده است. با این حال، کار بر روی پایه های عصبی معنویت، به طور پراکنده در طول قرن بیستم رخ داده است.