یک عصب محیطی یا عصب یا پَی ( به انگلیسی: Peripheral nerve ) ، بخشی از دستگاه عصبی محیطی است که خود از مجموعه رشته های عصبی ( فیبرهای عصبی ) [ ۱] تشکیل می گردد. فیبرهای عصبی در داخل یک عصب محیطی، به دسته هایی تقسیم می شوند که هر کدام یک فاسیکول[ ۲] ( دسته عصبی ) نامیده می شوند. [ ۳] اعصاب محیطی حاوی رشته های عصبی مختلف جهت عضلات، پوست، عروق، مفاصل، استخوان ها و غدد هستند.
دستگاه عصبی محیطی شامل ۳۱ جفت عصب نخاعی، دوازده جفت عصب مغزی ( به غیر از بویایی و بینایی ) و دستگاه عصبی خودکار است.
ریشه های اعصاب خارج شده از نخاع، با هم شبکه های عصبی را تشکیل می دهند و از این شبکه ها ( مثلاً شبکه بازویی، کمری، خاجی ) تنه های اعصاب محیطی اعضاء و اندام ها به وجود می آیند. [ ۴]
یک عصب محیطی ممکن است دارای فیبرهای حسی یا حرکتی یا حسی - حرکتی باشد. به طورکلی اجزای یک عصب محیطی عبارتند از:
• رشته ها یا فیبرهای حرکتی که به عضلات می روند
• رشته ها یا فیبرهای حسی
• فیبرهای خودکار که خود حرکتی محسوب می شوند ( مثلاً رشته های سمپاتیک اعصاب محیطی اندام فوقانی یا اندام تحتانی )
یک رشته عصبی[ ۵] از قسمت های ذیل تشکیل می گردد:
• آکسون
• غلاف میلین. میلین یک آکسون رشته عصبی محیطی از طریق سلول های شوان ساخته می شود. در مواردی که یک آکسون باید میلین دار شود، زنجیره ای از سلول های منفرد شوان در امتداد آن قرار می گیرند. [ ۶] این غلاف در ارتباط با دستگاه عصبی مرکزی، به وسیله الیگودندروسیت ها ایجاد می گردد.
• غلاف شوان. غلاف شوان از سلول هایی بنام شوان تشکیل می گردد. در آکسون بدون میلین، سلول های شوان پوشش نازکی برای آکسون ایجاد می کنند و در آکسون میلین دار آن را می سازند. میلین عامل مهمی جهت هدایت جریان عصبی به صورت الکتروتونیک است که منجربه هدایت جهشی[ ۷] جریان عصبی در مسیر فیبر عصبی می گردد. در حقیقت در نواحی حاوی میلین یک آکسون دپلاریزه شدن صورت نمی گیرد بلکه انتشار یونی در گره های رانویه[ ۸] انجام می شود. آسیب میلین به هر علتی، باعث اختلال در انتقال جریان عصبی می گردد.
غلاف های یک عصب محیطی از خارج به داخل عبارتند از:
• غلاف اپی نوریوم. [ ۹]
• غلاف پری نوریوم. [ ۱۰]
• غلاف اندونوریوم. [ ۱۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدستگاه عصبی محیطی شامل ۳۱ جفت عصب نخاعی، دوازده جفت عصب مغزی ( به غیر از بویایی و بینایی ) و دستگاه عصبی خودکار است.
ریشه های اعصاب خارج شده از نخاع، با هم شبکه های عصبی را تشکیل می دهند و از این شبکه ها ( مثلاً شبکه بازویی، کمری، خاجی ) تنه های اعصاب محیطی اعضاء و اندام ها به وجود می آیند. [ ۴]
یک عصب محیطی ممکن است دارای فیبرهای حسی یا حرکتی یا حسی - حرکتی باشد. به طورکلی اجزای یک عصب محیطی عبارتند از:
• رشته ها یا فیبرهای حرکتی که به عضلات می روند
• رشته ها یا فیبرهای حسی
• فیبرهای خودکار که خود حرکتی محسوب می شوند ( مثلاً رشته های سمپاتیک اعصاب محیطی اندام فوقانی یا اندام تحتانی )
یک رشته عصبی[ ۵] از قسمت های ذیل تشکیل می گردد:
• آکسون
• غلاف میلین. میلین یک آکسون رشته عصبی محیطی از طریق سلول های شوان ساخته می شود. در مواردی که یک آکسون باید میلین دار شود، زنجیره ای از سلول های منفرد شوان در امتداد آن قرار می گیرند. [ ۶] این غلاف در ارتباط با دستگاه عصبی مرکزی، به وسیله الیگودندروسیت ها ایجاد می گردد.
• غلاف شوان. غلاف شوان از سلول هایی بنام شوان تشکیل می گردد. در آکسون بدون میلین، سلول های شوان پوشش نازکی برای آکسون ایجاد می کنند و در آکسون میلین دار آن را می سازند. میلین عامل مهمی جهت هدایت جریان عصبی به صورت الکتروتونیک است که منجربه هدایت جهشی[ ۷] جریان عصبی در مسیر فیبر عصبی می گردد. در حقیقت در نواحی حاوی میلین یک آکسون دپلاریزه شدن صورت نمی گیرد بلکه انتشار یونی در گره های رانویه[ ۸] انجام می شود. آسیب میلین به هر علتی، باعث اختلال در انتقال جریان عصبی می گردد.
غلاف های یک عصب محیطی از خارج به داخل عبارتند از:
• غلاف اپی نوریوم. [ ۹]
• غلاف پری نوریوم. [ ۱۰]
• غلاف اندونوریوم. [ ۱۱]
wiki: عصب محیطی