عصب شنوایی

عصب شنوایی بخشی از عصب دهلیزی حلزونی است و از نورون های آوران اولیه که اطلاعات را به دستگاه شنوایی مرکزی ارسال می کنند و نورون های وابران حلزونی که بر حلزون و برخی فیبرهای عصبی اتونومیک ( مانند فیبرهایی که به عروق خونی می روند ) نقش کنترلی ندارند، تشکیل شده است.
جسم سلولی نورون های آوران در عقده مارپیچی قرار دارد. این سلول ها دو قطبی هستند. بخش محیطی آنها در اندام کورتی به سلول های مویی حسی متصل می شود، در حالی که آکسون مرکزی آنها عصب حلزونی را شکل داده و به هسته های حلزونی ختم می شود.
نورون های آوران در دو نوع اصلی فیبرهای شعاعی داخلی ( عصب دهی سلول های مویی داخلی ) و فیبرهای حلقوی خارجی ( عصب دهی سلول های مویی خارجی ) وجود دارند. فیبرهای حلقوی خارجی در کل ۵ تا ۱۰ درصد نورون های آوران را تشکیل می دهند و بقیه نورون ها از نوع شعاعی داخلی هستند. هر فیبر حلقوی خارجی از تونل کورتی گذشته و مسیری عرضی در حدود ۵/۰ تا ۷/۰ میلی متر را طی می کند و به انتهای حدود ۲۰ سلول مویی خارجی رشته عصبی می فرستد.
اکثر آوران های حلزونی، فیبرهای شعاعی داخلی هستند. از هر سوراخ هابنولا حدود ۲۰ فیبر شعاعی داخلی عبور کرده و مستقیماً به سلول های مویی داخلی متصل می گردد. نورون های آوران از نقطه سیناپس با سلول های مویی داخلی تا محل پایان یافتن در هسته های حلزونی با یکدیگر یا با سایر نورون ها هیچ اتصالی ندارند.
آکسون آوران های حلزونی در مدیولوس به یکدیگر پیوسته و عصب حلزونی را تشکیل می دهند. استقرار کوکلئوتوپیک ( یا تونوتوپیک ) در عصب شنوایی و مسیرهای شنوایی نیز حفظ می گردد.
تعداد آوران های حلزونی در گونه های مختلف جانداران متفاوت است. در انسان و میمون سنجابی تقریباً ۰۰۰/۳۰ آکسون وجود دارد در حالی که در گربه ۰۰۰/۵۰ و در خوکچه هندی و موش صحرایی در حدود ۰۰۰/ ۲۴ آکسون مشاهده می شود.