عرفی لامشروط دائم ذاتی

[ویکی فقه] عرفی لامشروط دائم ذاتی، به معنای قضیه عرفی لامشروط مقیّد به دوام به لحاظ نسبت محمول با ذات موضوع است.
قضیه ای را که در آن به ضرورت ثبوت محمول برای موضوع، مشروط به دوام وصف عنوانی موضوع حکم شود، «قضیه مشروط» یا «مشروط مطلق» می گویند. قضیه ای که در آن به دوام ثبوت محمول برای موضوع، مشروط به دوام وصف عنوانی موضوع حکم شود، اگر مراد از دوام ثبوت محمول برای موضوع، دوامی عام تر از ضرورت باشد (که شامل ضرورت هم بشود) آن را «قضیه عرفی» یا «عرفی مطلق» می گویند؛ و اگر دوامی مراد باشد که از ضرورت خالی باشد آن قضیه را «عرفی لامشروط» می گویند.اگر در این سه قضیه، فقط احوال حمل به اعتبار نسبت محمول با وصف موضوع لحاظ شود و احوال حمل به اعتبار نسبت محمول با ذات موضوع، لحاظ نشود، این جهات، جهات وصفی بسیط اند، اما اگر اعتبار جهات ذاتی هم به آن مقارن شود جهات مرکب از هر دو اعتبار حاصل می شود. قضایای حاصل از اِعمال جهات مرکب از هر دو اعتبار در قضیه عرفی لامشروط، مثل عرفی مطلق و مشروط مطلق، پنج قسم است، اما از آنجا که منطقیان در بیشتر مواضع، فرقی میان ضرورت و دوام اعتبار نمی کنند به ذکر این اقسام نپرداخته اند.
دیدگاه محقق طوسی
محقق طوسی در اساس الاقتباس پنج قسمِ هر یک از این سه نوع قضیه را چنین بیان می کند:
← اقسام عرفی لامشروط
در تنظیم این مقاله از منبع ذیل استفاده شده است: • خواجه نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد، اساس الاقتباس.
...