عدالت برقرار باد و جهان نابود باد ( به لاتین: Fiat iustitia, et pereat mundus ) [ ۱] شعار فردیناند یکم، امپراتورِ امپراتوری مقدس روم ( ۱۵۵۶–۱۵۶۴ ) [ ۲] بود که آن را به عنوان پندی اخلاقی به کار می گرفت و اصلی زیربنایی برای ادارهٔ ملت شد. [ ۳] این جمله احتمالاً از کتاب مکان های عمومی[ یادداشت ۲] ( ۱۵۶۳ ) نوشتهٔ یوهانس یاکوبوس مانلیوس[ یادداشت ۳] گرفته شده است. [ ۴] این پندی است که می گوید که یک حُکم عادلانه باید به هرقیمت ـ فارغ از پیامدهای عملی اش ـ صادر شود. یک عبارت بدل آن Fiat justitia ruat caelum است «عدالت برقرار باد، آسمان فروریزد. »[ ۱]
از مثالهای معروفِ استفاده از این جمله، آنِ ایمانوئل کانت است در کتاب خود صلح پایدار: یک طرح فلسفی ( ۱۷۹۵ ) تا سرشتِ ضدفایده گرایانه ی فلسفهٔ اخلاقی اش را در جملهٔ Fiat iustitia, pereat mundus خلاصه کند که خود بدین گونه تفسیرش می کند: «عدالت برقرار باد جملگی اشرارِ عالَم محو گردند. »
لودویگ فون میزس در کتابش کنش انسانی می گوید که یک اقتصاددانِ فایده گرا نمی گوید Fiat iustitia, pereat mundus که می گوید Fiat iustitia, ne pereat mundus یعنی «عدالت برقرار بُوَد، تا جهان نابود نبُوَد»
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاز مثالهای معروفِ استفاده از این جمله، آنِ ایمانوئل کانت است در کتاب خود صلح پایدار: یک طرح فلسفی ( ۱۷۹۵ ) تا سرشتِ ضدفایده گرایانه ی فلسفهٔ اخلاقی اش را در جملهٔ Fiat iustitia, pereat mundus خلاصه کند که خود بدین گونه تفسیرش می کند: «عدالت برقرار باد جملگی اشرارِ عالَم محو گردند. »
لودویگ فون میزس در کتابش کنش انسانی می گوید که یک اقتصاددانِ فایده گرا نمی گوید Fiat iustitia, pereat mundus که می گوید Fiat iustitia, ne pereat mundus یعنی «عدالت برقرار بُوَد، تا جهان نابود نبُوَد»
