[ویکی فقه] عجائب الهند برة و بحرة (کتاب). «عجائب الهند برة و بحرة»، تالیف بزرگ بن شهریار ناخدای رامهرمزی است که بنا بر مندرجات کتاب، در اواخر قرن سوم و اوایل قرن چهارم هجری می زیسته است.
بیشتر آنچه در کتاب آمده حکایت هایی است که مؤلف از کسانی شنیده و نقل کرده و بسیاری از آنها قابل قبول به نظر نمی رسد؛ با وجود این، در تضاعیف کتاب اطلاعات گران بهایی در باره دنیای قابل کشتی رانی آن روز و اسامی شهرها و جزایر و آداب و عادات مردمان مختلف دیده می شود.علت نام گذاری کتاب به این نام توسط نویسنده، به این دلیل بوده که وی معتقد است که خداوند همه شگفتی های جهان را به ۱۰ بخش تقسیم کرده و ۹ بخش آن را به مشرق دنیا بخشیده و از میان آنها نیز ۸ بخش را مخصوص سرزمین چین و هند نموده است.برخی از پژوهش گران ایرانی می گویند: کتاب «عجائب الهند»، در اصل به زبان فارسی بوده و بعدها به زبان عربی ترجمه شده است و اصل فارسی آن از بین رفته است.تاریخ تدوین و تالیف کتاب را حدود سال ۳۴۲ ق (۹۵۳ م) و داستان ها و وقایعی را که بزرگ بن شهریار از ناخدایان، دریانوردان و بازرگانان گزارش نموده است، مربوط به سال های ۲۲۸ تا ۳۴۲ ق (۹۰۱ تا ۹۳۵ م)، می دانند.برخی از دانشمندان ارزش و اهمیت کتاب بزرگ بن شهریار را بسیار فراتر از یک اثر جغرافیایی دانسته اند. در واقع این کتاب، تاثیری مهم در پیشرفت دانش جغرافیا داشته است و از سوی دیگر نمایان گر کوشش هایی است که دریانوردان ایرانی در گشت و گذار دریایی خود از سیراف (بندر طاهری) تا هند، سیلان (سراندیب)، جاوه، زنگبار، جزیره های دریایی هند و چین نشان داده اند.
بیشتر آنچه در کتاب آمده حکایت هایی است که مؤلف از کسانی شنیده و نقل کرده و بسیاری از آنها قابل قبول به نظر نمی رسد؛ با وجود این، در تضاعیف کتاب اطلاعات گران بهایی در باره دنیای قابل کشتی رانی آن روز و اسامی شهرها و جزایر و آداب و عادات مردمان مختلف دیده می شود.علت نام گذاری کتاب به این نام توسط نویسنده، به این دلیل بوده که وی معتقد است که خداوند همه شگفتی های جهان را به ۱۰ بخش تقسیم کرده و ۹ بخش آن را به مشرق دنیا بخشیده و از میان آنها نیز ۸ بخش را مخصوص سرزمین چین و هند نموده است.برخی از پژوهش گران ایرانی می گویند: کتاب «عجائب الهند»، در اصل به زبان فارسی بوده و بعدها به زبان عربی ترجمه شده است و اصل فارسی آن از بین رفته است.تاریخ تدوین و تالیف کتاب را حدود سال ۳۴۲ ق (۹۵۳ م) و داستان ها و وقایعی را که بزرگ بن شهریار از ناخدایان، دریانوردان و بازرگانان گزارش نموده است، مربوط به سال های ۲۲۸ تا ۳۴۲ ق (۹۰۱ تا ۹۳۵ م)، می دانند.برخی از دانشمندان ارزش و اهمیت کتاب بزرگ بن شهریار را بسیار فراتر از یک اثر جغرافیایی دانسته اند. در واقع این کتاب، تاثیری مهم در پیشرفت دانش جغرافیا داشته است و از سوی دیگر نمایان گر کوشش هایی است که دریانوردان ایرانی در گشت و گذار دریایی خود از سیراف (بندر طاهری) تا هند، سیلان (سراندیب)، جاوه، زنگبار، جزیره های دریایی هند و چین نشان داده اند.
[ویکی نور] عجائب الهند بره و بحره، تألیف بزرگ بن شهریار ناخدای رامهرمزی است که بنا بر مندرجات کتاب، در اواخر قرن سوم و اوایل قرن چهارم هجری می زیسته است. بیشتر آنچه در کتاب آمده حکایت هایی است که مؤلف از کسانی شنیده و نقل کرده و بسیاری از آنها قابل قبول به نظر نمی رسد؛ با وجود این، در تضاعیف کتاب اطلاعات گران بهایی در باره دنیای قابل کشتی رانی آن روز و اسامی شهرها و جزایر و آداب و عادات مردمان مختلف دیده می شود.
علت نام گذاری کتاب به این نام توسط نویسنده، به این دلیل بوده که وی معتقد است که خداوند همه شگفتی های جهان را به 10 بخش تقسیم کرده و 9 بخش آن را به مشرق دنیا بخشیده و از میان آنها نیز 8 بخش را مخصوص سرزمین چین و هند نموده است.
برخی از پژوهش گران ایرانی می گویند: کتاب«عجائب الهند»، در اصل به زبان فارسی بوده و بعدها به زبان عربی ترجمه شده است و اصل فارسی آن از بین رفته است.
تاریخ تدوین و تألیف کتاب را حدود سال 342ق(953م) و داستان ها و وقایعی را که بزرگ بن شهریار از ناخدایان، دریانوردان و بازرگانان گزارش نموده است، مربوط به سال های 228 تا 342ق(901 تا 935م)، می دانند.
برخی از دانشمندان ارزش و اهمیت کتاب بزرگ بن شهریار را بسیار فراتر از یک اثر جغرافیایی دانسته اند. در واقع این کتاب، تأثیری مهم در پیشرفت دانش جغرافیا داشته است و از سوی دیگر نمایان گر کوشش هایی است که دریانوردان ایرانی در گشت و گذار دریایی خود از سیراف(بندر طاهری) تا هند، سیلان(سراندیب)، جاوه، زنگبار، جزیره های دریایی هند و چین نشان داده اند.
علت نام گذاری کتاب به این نام توسط نویسنده، به این دلیل بوده که وی معتقد است که خداوند همه شگفتی های جهان را به 10 بخش تقسیم کرده و 9 بخش آن را به مشرق دنیا بخشیده و از میان آنها نیز 8 بخش را مخصوص سرزمین چین و هند نموده است.
برخی از پژوهش گران ایرانی می گویند: کتاب«عجائب الهند»، در اصل به زبان فارسی بوده و بعدها به زبان عربی ترجمه شده است و اصل فارسی آن از بین رفته است.
تاریخ تدوین و تألیف کتاب را حدود سال 342ق(953م) و داستان ها و وقایعی را که بزرگ بن شهریار از ناخدایان، دریانوردان و بازرگانان گزارش نموده است، مربوط به سال های 228 تا 342ق(901 تا 935م)، می دانند.
برخی از دانشمندان ارزش و اهمیت کتاب بزرگ بن شهریار را بسیار فراتر از یک اثر جغرافیایی دانسته اند. در واقع این کتاب، تأثیری مهم در پیشرفت دانش جغرافیا داشته است و از سوی دیگر نمایان گر کوشش هایی است که دریانوردان ایرانی در گشت و گذار دریایی خود از سیراف(بندر طاهری) تا هند، سیلان(سراندیب)، جاوه، زنگبار، جزیره های دریایی هند و چین نشان داده اند.
wikinoor: عجائب_الهند_بره_و_بحره
[ویکی فقه] عجائب الهند بره و بحره (کتاب). «عجائب الهند برة و بحرة»، تالیف بزرگ بن شهریار ناخدای رامهرمزی است که بنا بر مندرجات کتاب، در اواخر قرن سوم و اوایل قرن چهارم هجری می زیسته است.
بیشتر آنچه در کتاب آمده حکایت هایی است که مؤلف از کسانی شنیده و نقل کرده و بسیاری از آنها قابل قبول به نظر نمی رسد؛ با وجود این، در تضاعیف کتاب اطلاعات گران بهایی در باره دنیای قابل کشتی رانی آن روز و اسامی شهرها و جزایر و آداب و عادات مردمان مختلف دیده می شود.علت نام گذاری کتاب به این نام توسط نویسنده، به این دلیل بوده که وی معتقد است که خداوند همه شگفتی های جهان را به ۱۰ بخش تقسیم کرده و ۹ بخش آن را به مشرق دنیا بخشیده و از میان آنها نیز ۸ بخش را مخصوص سرزمین چین و هند نموده است.برخی از پژوهش گران ایرانی می گویند: کتاب «عجائب الهند»، در اصل به زبان فارسی بوده و بعدها به زبان عربی ترجمه شده است و اصل فارسی آن از بین رفته است.تاریخ تدوین و تالیف کتاب را حدود سال ۳۴۲ ق (۹۵۳ م) و داستان ها و وقایعی را که بزرگ بن شهریار از ناخدایان، دریانوردان و بازرگانان گزارش نموده است، مربوط به سال های ۲۲۸ تا ۳۴۲ ق (۹۰۱ تا ۹۳۵ م)، می دانند.برخی از دانشمندان ارزش و اهمیت کتاب بزرگ بن شهریار را بسیار فراتر از یک اثر جغرافیایی دانسته اند. در واقع این کتاب، تاثیری مهم در پیشرفت دانش جغرافیا داشته است و از سوی دیگر نمایان گر کوشش هایی است که دریانوردان ایرانی در گشت و گذار دریایی خود از سیراف (بندر طاهری) تا هند، سیلان (سراندیب)، جاوه، زنگبار، جزیره های دریایی هند و چین نشان داده اند.
ساختار کتاب
کتاب، شامل ۱۳۶ داستان با مضامین عجیب و غریب است که خود نویسنده شخصا از زبان بازرگانان ایرانی، هندی، عرب و ملاحانی که در حدود ده قرن پیش، از بین سواحل شرقی آفریقا، ایران و هند تا جنوب چین و ژاپن رفت و آمد داشته اند، شنیده است. این حکایات، از حوادث و اتفاقاتی صحبت می کنند که اغلب در هندوستان، دریای هند و جزایر آن رخ داده یا مشاهده شده است.
گزارش محتوا
در قرون اولیه اسلامی، ایرانیانی که در سواحل جنوبی ایران و بنادر خلیج فارس می زیسته اند، در مسائل دریانوردی و فن کشتی رانی، اغلب مهارت و شهرت بسزایی داشته و برای تجارت و مبادله کالا به وسیله کشتی های بادی که خود می ساخته اند، از بنادر ایران، خصوصا بندر سیراف که از بنادر مشهور عالم بوده است، به مسافرت های دریایی تا سواحل شرقی آفریقا و سواحل جنوب هندوستان و چین تا جزایر ژاپن مبادرت می ورزیده اند.دریانوردان، پس از پشت سر گذاشتن خطرات بی شمار و کسب منافع سرشار به وطن خود بازمی گشته اند. در این مسافرت های طولانی به سرزمین های گوناگون، از آنچه می دیده و یا می شنیده اند، حکایات و داستان های شگفت آوری نقل می کرده اند که در افواه باقی مانده و برخی از آن ها را مورخین و مؤلفین اسلامی در تالیفات خود آورده اند. بزرگ بن شهریار رامهرمزی از جمله کسانی است که در این رابطه اقدام به جمع آوری و تالیف این داستان ها نموده است.
← معرفی اجمالی مؤلف
...
بیشتر آنچه در کتاب آمده حکایت هایی است که مؤلف از کسانی شنیده و نقل کرده و بسیاری از آنها قابل قبول به نظر نمی رسد؛ با وجود این، در تضاعیف کتاب اطلاعات گران بهایی در باره دنیای قابل کشتی رانی آن روز و اسامی شهرها و جزایر و آداب و عادات مردمان مختلف دیده می شود.علت نام گذاری کتاب به این نام توسط نویسنده، به این دلیل بوده که وی معتقد است که خداوند همه شگفتی های جهان را به ۱۰ بخش تقسیم کرده و ۹ بخش آن را به مشرق دنیا بخشیده و از میان آنها نیز ۸ بخش را مخصوص سرزمین چین و هند نموده است.برخی از پژوهش گران ایرانی می گویند: کتاب «عجائب الهند»، در اصل به زبان فارسی بوده و بعدها به زبان عربی ترجمه شده است و اصل فارسی آن از بین رفته است.تاریخ تدوین و تالیف کتاب را حدود سال ۳۴۲ ق (۹۵۳ م) و داستان ها و وقایعی را که بزرگ بن شهریار از ناخدایان، دریانوردان و بازرگانان گزارش نموده است، مربوط به سال های ۲۲۸ تا ۳۴۲ ق (۹۰۱ تا ۹۳۵ م)، می دانند.برخی از دانشمندان ارزش و اهمیت کتاب بزرگ بن شهریار را بسیار فراتر از یک اثر جغرافیایی دانسته اند. در واقع این کتاب، تاثیری مهم در پیشرفت دانش جغرافیا داشته است و از سوی دیگر نمایان گر کوشش هایی است که دریانوردان ایرانی در گشت و گذار دریایی خود از سیراف (بندر طاهری) تا هند، سیلان (سراندیب)، جاوه، زنگبار، جزیره های دریایی هند و چین نشان داده اند.
ساختار کتاب
کتاب، شامل ۱۳۶ داستان با مضامین عجیب و غریب است که خود نویسنده شخصا از زبان بازرگانان ایرانی، هندی، عرب و ملاحانی که در حدود ده قرن پیش، از بین سواحل شرقی آفریقا، ایران و هند تا جنوب چین و ژاپن رفت و آمد داشته اند، شنیده است. این حکایات، از حوادث و اتفاقاتی صحبت می کنند که اغلب در هندوستان، دریای هند و جزایر آن رخ داده یا مشاهده شده است.
گزارش محتوا
در قرون اولیه اسلامی، ایرانیانی که در سواحل جنوبی ایران و بنادر خلیج فارس می زیسته اند، در مسائل دریانوردی و فن کشتی رانی، اغلب مهارت و شهرت بسزایی داشته و برای تجارت و مبادله کالا به وسیله کشتی های بادی که خود می ساخته اند، از بنادر ایران، خصوصا بندر سیراف که از بنادر مشهور عالم بوده است، به مسافرت های دریایی تا سواحل شرقی آفریقا و سواحل جنوب هندوستان و چین تا جزایر ژاپن مبادرت می ورزیده اند.دریانوردان، پس از پشت سر گذاشتن خطرات بی شمار و کسب منافع سرشار به وطن خود بازمی گشته اند. در این مسافرت های طولانی به سرزمین های گوناگون، از آنچه می دیده و یا می شنیده اند، حکایات و داستان های شگفت آوری نقل می کرده اند که در افواه باقی مانده و برخی از آن ها را مورخین و مؤلفین اسلامی در تالیفات خود آورده اند. بزرگ بن شهریار رامهرمزی از جمله کسانی است که در این رابطه اقدام به جمع آوری و تالیف این داستان ها نموده است.
← معرفی اجمالی مؤلف
...
wikifeqh: عجایب_الهند_بره_و_بحره