عبدالکریم قاسم

وی بهمراه عبدالسلام عارف در روز ۲۳ تیر ۱۳۳۷ در کودتای ضدسلطنتی عراق ( ۱۴ ژولای ۱۹۵۸ ) به حیات رژیم پادشاهی فیصل دوم در عراق خاتمه داند.
قاسم در فاصله سالهای ۱۳۱۹ تا ۱۳۳۵ توانسته بود تمامی مدارج نظامی ارتش عراق را طی کند و به فرماندهی آن دست یابد. او توانسته بود عقاید چپگرایانه خود را در فاصله حداقل دو دهه پر حادثه عراق از دید رژیم غربگرا و انگلیسی نوری سعید مخفی نگاه دارد و با همین گرایش، حساسترین منصب نظامی کشور یعنی ریاست ستاد ارتش عراق را به مدت چند سال بر عهده داشته باشد. کودتای قاسم موجب خشنودی مسکو و قاهره و نگرانی تهران و واشینگتن و لندن شد.
پدرش محمد بکر الفضلی الزبیدی یک کشاورز عرب از جنوب بغداد بود که در زمان جنگ جهانی اول، اندکی پس از تولد پسرش درگذشت. مادر قاسم، کیفیه حسن یعقوب السکینی از کردهای شیعه فیلی اهل بغداد بود.
قاسم در مهدیه، یک منطقه کم درآمد بغداد در سمت چپ رودخانه، که اکنون به نام کرخ شناخته می شود، در ۲۱ نوامبر ۱۹۱۴ به دنیا آمد. او دانش آموز ممتازی بود و با بورسیه دولتی وارد دبیرستان شد. در ۱۹۳۱ او در دانشکده نظامی پذیرفته شد. در سال ۱۹۳۴ به عنوان ستوان دوم فارغ التحصیل شد. قاسم سپس در کالج الارکان شرکت کرد و در دسامبر ۱۹۴۱ با درجه عالی فارغ التحصیل شد. در سال ۱۹۵۱ دوره افسران ارشد را در دویزز، ویلتشر به پایان رساند. قاسم به دلیل استعدادی که در متقاعد کردن آنها برای انجام اقدامات غیرمحتمل در تمرینات نظامی داشت، توسط همکلاسی هایش در دیویز لقب «افسونگر مار» داده شد.
وی در سرکوب ناآرامی های قبیله ای در منطقه فرات میانه در سال ۱۹۳۵، در جنگ انگلیس و عراق در مه ۱۹۴۱ و شورش بارزانی در سال ۱۹۴۵ شرکت کرد. از می ۱۹۴۸ تا ژوئن ۱۹۴۹ فرماندهی یک گردان از تیپ اول را بر عهده گرفت که در منطقه کفر قاسم در جنوب قیلقلیه قرار داشت. در سال های ۱۹۵۶–۱۹۵۷، در پی بحران سوئز به همراه تیپ خود در اردن خدمت کرد. در سال ۱۹۵۷ رهبری چندین گروه مخالف را که در ارتش تشکیل شده بودند، به عهده گرفت.