عبدالکریم سودائی دستگردی اصفهانی

[ویکی فقه] عبدالکریم سودائی دستگردی اصفهانی، از علماء و شعرای قرن چهاردهم هجری در اصفهان بوده است.
آخوند حاج ملاّعبدالکریم دستگردی متخلّص به «سودائی» و معروف به «ادیب الشّریعه» و «حاج آخوند» فرزند ملاّ عبدالرزاق بن اسماعیل، عالم فاضل و ادیب شاعر؛ از علماء و شعرای قرن چهاردهم هجری در اصفهان بوده است.
تولد و تحصیل
در غرّه محرم ۱۲۸۱ق در قریه «دستگرد خیار» اصفهان متولّد گردیده و در مولد خویش و اصفهان کسب فضائل و علوم از فقه و اصول و صرف و نحو و غیره نموده و نزد آقا میرزا محمّدباقر چهارسوقی (صاحب روضات) و شیخ محمّدتقی آقانجفی و میرزا محمّدحسن نجفی و دیگران تحصیل نموده و از اساتید نامبرده به کسب اجازه مفتخر گردید. در ایام تحصیل عمر به قناعت گذرانیده و از راه کتابت اعاشه می نمود. او پس از اتمام تحصیلات، در زادگاه خود به تدریس در مکتب خانه و یا جهت اهل فضل و حلّ و فصل مشکلات مردم آن حدود مشغول شد. در شعر صاحب قریحه بود و به فارسی و عربی استادانه شعر می گفت و در انجمن های ادبی اصفهان خصوصا انجمن شیدا شرکت می کرد. این شعر از اوست: "راحت و عشرت و فراغت دل نشود جمع با جهان داری ••• روغن کنجد ار ببینی صاف یادآور ز سنگ عصّاری".
وفات
سرانجام در ربیع الاوّل ۱۳۵۲ق وفات یافته و در قبرستان عمومی روستای دستگرد مدفون شد. دو فرزندش دکتر ابراهیم انواری و محمّدباقر لمعه از شعراء و ادبای زمان خویش به شمار می رفته اند.
آثار و تالیفات
...