عبدالوهاب خلاف

[ویکی فقه] خَلّاف، عبدالوهاب، خَلّاف، عبدالوهاب، فقیه حنفی و حقوق دان نوگرای مصری در قرن چهاردهم بود.
وی در ۱۳۰۵ (۱۲۶۷ش) / ۱۸۸۸ در کفرالزیات در غرب مصر متولد شد. پس از فراگیری قرآن و تحصیلات مقدماتی در زادگاهش، در ۱۳۱۸/ ۱۹۰۰ به قاهره رفت و در الازهر به تحصیل پرداخت و از استادانی چون عبدالهادی مخلوف ، عبداللّه دراز ، عبدالرحمان سویسی و شیخ محمد عبده بهره برد. پس از تأسیس «مدرسة القضاء الشرعی» (که در ۱۳۲۵/ ۱۹۰۷ برای تربیت قاضی بنیان نهاده شد)، در آن جا ادامه تحصیل داد و از کسانی چون محمد خضری ، حسن منصور و احمد نصر علوم گوناگون را فراگرفت. خلّاف پس از فراغت از تحصیل در ۱۳۳۳/۱۹۱۵، در همان مدرسه تدریس اصول فقه را آغاز کرد. در ۱۳۳۷/۱۹۱۹، وی به سبب مشارکت فعال در جنبش مردمیِ مصر از ادامه تدریس و آموزش قضات در این مدرسه کناره گرفت.
← مناصب
(۱) محمد رجب بیومی، النهضة الاسلامیة فی سیر اعلامها المعاصرین، دمشق ۱۴۱۵ـ۱۴۲۰/ ۱۹۹۵ـ۱۹۹۹. (۲) عبدالوهاب خلّاف، احکام الوقف علی ماعلیه العمل الآن بالمحاکم المصریةمن مذهب الحنفیة و قانون الوقف الجدید، قاهره ۱۳۷۰/۱۹۵۱. (۳) عبد الوهاب خلّاف، السیاسة الشرعیة، او، نظام الدولة الاسلامیة فی الشئون الدستوریة و الخارجیة و المالیة، بیروت ۱۴۱۸/۱۹۹۷. (۴) عبد الوهاب خلّاف، علم اصول الفقه، خلاصة تاریخ التشریع الاسلامی، استانبول ۱۹۸۴. (۵) خیرالدین زرکلی، الاعلام، بیروت ۱۹۹۹. (۶) جعفر سبحانی، مصادرالفقه الاسلامی و منابعه، بیروت ۱۴۱۹. (۷) حمید عنایت، سیری در اندیشه سیاسی غرب: از حمله ناپلئون به مصر تاجنگ جهانی دوم، تهران ۱۳۵۶ش. (۸) عمر رضا کحّاله، معجم المؤلفین، دمشق ۱۹۵۷ـ۱۹۶۱، چاپ افست بیروت. (۹) معجم الفاظ القرآن الکریم، تهران: ناصرخسرو، ۱۳۶۳. (۱۰) موسوعة طبقات الفقهاء، اشراف جعفر سبحانی، قم: مؤسسة الامام الصادق، ۱۴۱۸ـ۱۴۲۴. (۱۱) عادل نُوَیهِض، معجم المفسرین من صدر الاسلام حتی العصر الحاضر، بیروت ۱۴۰۹/۱۹۸۸.