عبدالله خان شیبانی ( ۱۵۳۳/۴–۱۵۹۸ ) فرمانروای ازبک خانات بخارا ( ۱۵۰۰–۱۷۸۵ ) بود. وی واپسین خان شیبانی بخارا از سال ۱۵۸۳ تا هنگام مرگش بود.
عبدالله خان جنگی را با ایران آغاز کرد که از ۱۵۸۷ تا ۱۵۹۸ پی گرفته شد. او به لطف پیمان عدم تجاوز با امپراتوری گورکانی هند، یعنی اکبرشاه ، که از طریق آن حق فرمانروایی اکبر در قلمرو کابل را به رسمیت شناخت، توانست بر این امر تمرکز کند.
عبدالله خان در سال ۱۵۳۳ یا ۱۵۳۴ در شهر آفرین کنت در استان سمرقند چشم به جهان گشود.
پس از مرگ عبدالعزیز شیبانی نبرد بر سر تاج وتخت آغاز شد. عبداللطیف خان که بر سمرقند فرمانروایی می کرد، از طریق دو نوه اش یارمحمدسلطان و برهان سلطان، کوشید بخارا را اداره کند. با این همه، پس از مرگ عبداللطیف خان در سال ۱۵۵۱، بارک خان که بر تاشکند فرمانروایی می کرد، سمرقند را گرفت و به نام نوروزاحمدخان به عنوان فرمانروای آنجا تثبیت شد و به عنوان خان عالی ازبک ها اعلام شد.
عبدالله سلطان شیبانی، که در آن زمان فرماندار کرمینه و میانکال بود، رهبری ایستادگی برابر نوروز احمد خان را بر دوش داشت. او را عمویش پیرمحمدخان فرماندار بلخ یاری می کرد. در سال ۱۵۵۶ نوروزاحمد درگذشت. با مرگ او پیرمحمدخان جایگاه فرمانروای بزرگ ازبکان معرفی شد.
عبدالله سلطان که بر کرمینه و میانکال فرمانروایی می کرد در سال ۱۵۵۷ بخارا را با پشتیبانی شیوخ صوفی گرفت و فرمانروای آن شد. در سال ۱۵۶۱، او آنقدر جسارت داشت که پدرش اسکندر را به عنوان خان عالی ازبک ها شناساند.
ولی پدر عبدالله بیشتر مناسک دینی را دوست می داشت، از این رو ادارهٔ امور کشور را به پسرش عبدالله سلطان سپرد.
عبدالله بر آن شد تا هر چهار شهر شیبانی یعنی بخارا، سمرقند، تاشکند و بلخ را در یک ایالت یکپارچه سازد. این کار سال ها به درازا انجامید و تنها در سال ۱۵۸۲ بود که او توانست از چهار شیبانی یک دولت یگانه بسازد.
برای دستیابی به این یکپارچگی، او ناچار شد جنگی طولانی را برای گرفتن تاشکند انجام دهد. سپس فرغانه را به دست گرفت و در سال ۱۵۷۳ پس از محاصرهٔ طولانی به بلخ نیز دست یافت. در سال ۱۵۷۴ به قرسی و حصار تاخت و بر پهناوری خود افزود. در سال ۱۵۷۶ با سمرقند جنگید و تاشکند را گرفت. برخی از سلاطین قزاق یعنی شیهان و پسرش تاوکل در خدمت عبدالله خان بودند. در سال ۱۵۸۲، عبدالله خان به دشت قپچاق سفر کرد، باباخان را کشت دژ او شاهرخیه به دست آورد. در سال ۱۵۸۳ پسرش عبدالمومن مشهد را تصرف و تاراج کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفعبدالله خان جنگی را با ایران آغاز کرد که از ۱۵۸۷ تا ۱۵۹۸ پی گرفته شد. او به لطف پیمان عدم تجاوز با امپراتوری گورکانی هند، یعنی اکبرشاه ، که از طریق آن حق فرمانروایی اکبر در قلمرو کابل را به رسمیت شناخت، توانست بر این امر تمرکز کند.
عبدالله خان در سال ۱۵۳۳ یا ۱۵۳۴ در شهر آفرین کنت در استان سمرقند چشم به جهان گشود.
پس از مرگ عبدالعزیز شیبانی نبرد بر سر تاج وتخت آغاز شد. عبداللطیف خان که بر سمرقند فرمانروایی می کرد، از طریق دو نوه اش یارمحمدسلطان و برهان سلطان، کوشید بخارا را اداره کند. با این همه، پس از مرگ عبداللطیف خان در سال ۱۵۵۱، بارک خان که بر تاشکند فرمانروایی می کرد، سمرقند را گرفت و به نام نوروزاحمدخان به عنوان فرمانروای آنجا تثبیت شد و به عنوان خان عالی ازبک ها اعلام شد.
عبدالله سلطان شیبانی، که در آن زمان فرماندار کرمینه و میانکال بود، رهبری ایستادگی برابر نوروز احمد خان را بر دوش داشت. او را عمویش پیرمحمدخان فرماندار بلخ یاری می کرد. در سال ۱۵۵۶ نوروزاحمد درگذشت. با مرگ او پیرمحمدخان جایگاه فرمانروای بزرگ ازبکان معرفی شد.
عبدالله سلطان که بر کرمینه و میانکال فرمانروایی می کرد در سال ۱۵۵۷ بخارا را با پشتیبانی شیوخ صوفی گرفت و فرمانروای آن شد. در سال ۱۵۶۱، او آنقدر جسارت داشت که پدرش اسکندر را به عنوان خان عالی ازبک ها شناساند.
ولی پدر عبدالله بیشتر مناسک دینی را دوست می داشت، از این رو ادارهٔ امور کشور را به پسرش عبدالله سلطان سپرد.
عبدالله بر آن شد تا هر چهار شهر شیبانی یعنی بخارا، سمرقند، تاشکند و بلخ را در یک ایالت یکپارچه سازد. این کار سال ها به درازا انجامید و تنها در سال ۱۵۸۲ بود که او توانست از چهار شیبانی یک دولت یگانه بسازد.
برای دستیابی به این یکپارچگی، او ناچار شد جنگی طولانی را برای گرفتن تاشکند انجام دهد. سپس فرغانه را به دست گرفت و در سال ۱۵۷۳ پس از محاصرهٔ طولانی به بلخ نیز دست یافت. در سال ۱۵۷۴ به قرسی و حصار تاخت و بر پهناوری خود افزود. در سال ۱۵۷۶ با سمرقند جنگید و تاشکند را گرفت. برخی از سلاطین قزاق یعنی شیهان و پسرش تاوکل در خدمت عبدالله خان بودند. در سال ۱۵۸۲، عبدالله خان به دشت قپچاق سفر کرد، باباخان را کشت دژ او شاهرخیه به دست آورد. در سال ۱۵۸۳ پسرش عبدالمومن مشهد را تصرف و تاراج کرد.
wiki: عبدالله خان دوم