عبدالله بن محمد خزرجی

[ویکی فقه] عبدالله بن محمد ادیب و اگاه به علم عروض می باشد
خزرجی ، عبداللّه بن محمدبن عثمان انصاری، ملقب به ضیاءالدین ، کنیه اش ابومحمد، ادیب اندلسی و آگاه به علم عروض. در بعضی منابع، از وی با عنوان «ابوالجیش مغربی» یاد شده، که احتمالا شهرت ابومحمد عبداللّه بن محمد معروف به ابوالجیش انصاری (متوفی ۵۴۹) است که نام وی را ابوعبداللّه محمدبن عبداللّه آورده است. بروکلمان نام وی را به اشتباه ابومحمد علی بن عثمان و اسمور ابومحمد عبداللّه بن عثمان آورده اند که نام وی را ابومحمد عبداللّه بن عثمان آورده است و باسه در شرح حالی که برای خزرجی، ضیاءالدین ابوالحسن علی بن محمد نوشته وی را با ضیاءالدین ابومحمد عبداللّه بن محمد خزرجی اشتباه کرده و شرح حال این دو را در هم آمیخته است.از زندگی خزرجی اطلاع چندانی در دست نیست، جز آن که شهرتش مالکی و اندلسی آمده است.
مذهب و وفات خزرجی
ظاهرآ وی مالکی مذهب و متولد اندلس یا مقیم آن جا بوده، اما بغدادی او را ساکن اسکندریه خوانده است. وی در ۶۲۶ یا ۶۲۷ وفات یافت یا کشته شد.
اشعار
خزرجی با قصیده اش به نام اَلرّامِزَةُ الشّافِیة فِی عِلْمِ (عِلْمَی) الْعَرُوضِ وَ الْقافِیة معروف به عَروُضُ الْخَزرَجیّة یا القَصِیدةُ الْخَزْرَجِیَّة یا اَلْخَزْرَجِیّة شناخته شده است. خزرجی این قصیده تعلیمی را در ۹۶ بیت در بحر طویل ، در علم عروض و قافیه، سروده است. وی با توجه به نظریات علمی خلیل بن احمد ، به مباحثی چون تعریف عروض و اوزان اصلی آن، تقطیع عروضی و توضیح شانزده بحر عروضی و دایره ابداعی خلیل بن احمد، هجاهای ساده و پیچیده (زحاف)، تغییرات ممکن در اوزان اصلی و قوانین آن و همچنین به تعریف قافیه و بیان نارساییهای موجود در آن پرداخته است. اصطلاحات فراوان و غامض این منظومه، توجه علما را به آن معطوف کرده، چنان که شروح بسیاری بر آن نوشته اند و این امر باعث شهرت خزرجی شده است.
تالیفات وی
...