عبدالله بن عبدالمطلب

دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] عبداللّه بن عبدالمُطَّلِب، پدر پیامبر اکرم(ص) کوچک ترین پسر عبدالمطلب که گفته اند به پیشه بازرگانی مشغول بوده و قبل از تولد فرزندش، و به گفته برخی، اندکی پس از تولد او درگذشته است. عبدالله بنابر نظریه رسمی شیعه٬ بر خلاف نظریه اهل سنت٬ موحد بوده است.
عبداللّه بن عبدالمطّلب بن هاشم. عبدالله کوچک ترین پسر عبدالمطلب بود. او، ابوطالب (پدر امیرالمؤمنین)، زبیر و پنج نفر از دختران عبدالمطّلب از یک مادر یعنی فاطمه دختر عمرو بن عائذ مخزومی بودند.
کنیه او را « أبوقشم » و « أبومحمّد » و « ابواحمد » و لقبش را « ذبیح » نوشته اند.

[ویکی اهل البیت] عبدالله کوچکترین پسران عبدالمطلب و پدر عالیقدر پیغمبر اسلام، با برادرش ابوطالب پدر امیرالمؤمنین علی علیه السلام از یک مادر بودند. مادر آن ها فاطمه دختر عمرو بن عائذ مخزومی بود که یکی از پنج بانوئی است که گفته شده به نام فاطمه در میان مادران پیغمبر بوده اند.
آن هنگام که عبدالمطلب با کمک تنها پسرش حارث مشغول بازسازی (حفر) چاه زمزم بود و به دلیل فشارهای قریش، نذر کرد چنانچه خداوند ده پسر به او عطا کند پس از آن که آنان به مرتبه ای از کمال و رشد رسیدند که بتواند به کمک آنان از فشارهای قریش بر خود بکاهد، یک تن از آنها را در پیشگاه کعبه برای خدا قربانی کند.
زمانی که عبدالله به سن بیست و چهار سالگی در نهایت کمال و قدرت رسید، عبدالمطلب موضوع نذر خود را با پسران خویش در میان گذاشت. آنان موافقت کردند که به کمک قرعه یک نفر از آنان برای قربانی شدن انتخاب شود. قرعه به نام عبدالله درآمد.
عبدالمطلب در حالی که او را بیش از دیگر پسرانش دوست می داشت به قربانگاه (نزدیک کعبه) برد. اعراب بویژه سران قریش، عبدالمطلب را از این کار باز داشتند و با تکرار مراسم قرعه کشی باز قرعه به نام عبدالله خارج شد.
عبدالمطلب تصمیم گرفت دیه «خونبهای» یک انسان (= ده شتر) را با عبدالله به قرعه گذارند و چنانچه باز قرعه به نام عبدالله برخورد کرد بر تعداد شتران بیفزایند تا آن جا که قرعه به نام شتران اصابت کند. زمانی که صد شتر در ازای عبدالله به قرعه گذاشته شد، قرعه به صد شتر خورد و عبدالله از مرگ نجات یافت.
عبدالمطلب از این که فرزند خود را باز یافت بسیار شادمان شد و بدون درنگ پس از این ماجرا در حالی که دست عبدالله را در دستان خود داشت به خانه وهب بن عبد مناف رفت و دختر او آمنه را که برترین زن قریش در آن روزگار بود به ازدواج عبدالله درآورد آمنه از عبدالله باردار شد و نور پاک حضرت محمد صلی الله علیه وآله در او جای گرفت.
عبدالله در میان قریش از لحاظ زیبائی و اندام معتدل و حجب و حیا شهره شهر بود. عبدالله هنگامی که 24 سال داشت در راه بازگشت از تجارت شام در مدینه بیمار شد و مدتی بعد چشم از جهان فروبست، و همان جا نیز مدفون گردید. بنابر مشهور در آن موقع هنوز پیغمبر متولد نشده بود.

[ویکی فقه] عبد اللّه بن عبد المطّلب پدر رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله بود.عنوان یاد شده به مناسبت در باب حج آمده است.
جناب عبد اللّه ، فرزند جناب عبد المطّلب و پدر پیامبر اعظم حضرت محمد صلّی اللّه علیه و آله است.
فضایل
در روایتی از امام صادق علیه السّلام آمده است:« جبرئیل علیه السّلام بر رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله نازل شد و گفت:ای محمد! پروردگارت به تو سلام می رساند و می گوید:من آتش ( جهنم ) را حرام کردم بر صلبی که تو را بیرون آورده و رحمی که به تو باردار شده و دامانی که تو را پرورانده و سرپرستی کرده است...».
وفات
جناب عبد اللّه در بازگشت از سفر بازرگانی از شام در یثرب بیمار شد و در همان جا درگذشت. قبر او در مدینه روبه روی باب السّلام، قسمت سوق اللیل که «دار النابغه» نام داشت، قرار دارد و در حکومت عثمانی دارای گنبد و بارگاه با شکوهی بود؛ اما اکنون همه آن آثار ویران شده و قبر درپی توسعه مسجد در ضلع غربی، درون مسجد قرار گرفته است؛ لیکن جای آن مشخص نیست.
حکم زیارت
...

دانشنامه عمومی

عبدالله ابن عبدالمطلب ( ۷۸ — ۵۳ قبل از هجرت ) ، پدر محمّد ( پیامبر اسلام ) است. او دهمین پسر عبدالمطلب بود و با زبیر و ابوطالب هر سه از مادری به نام فاطمه بنت عمرو بن عائذ در مکه متولد شدند.
در منابع اسلامی اینطور آمده که عبدالله بن عبدالمطلب پدر محمد ۵۳ قبل از هجرت متولد شد. او در زیر سایه پدرش بزرگ قریش عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف بزرگ شده بود. روزی که عبدالمطلب می خواست نذر خود را ادا کند عزیزترین پسرش عبدالله را طبق نذرش به قربانگاه برد و با ناراحتی و غم و اندوه قصد قربانی کردن عبدالله را داشت که وقتی به او یادآوری کردند که قربانی کردن ۱۰۰ شتر دیه قربانی بچه است. عبدالله سپس وقتی به یثرب ( مدینه ) رفت به سال ۵۲ یا ۵۳ قبل از هجرت در آنجا مرد و در کنار باب الجبرئیل دفن شد. قبر او از دوره عباسیان تا تسلط وهابیون به حجاز پابرجا بود ولی وقتی که وهابیون پس از تخریب بقیع دست به تخریب دیگر اماکن مقدس مسلمین زدند قبر عبدالله بن عبدالمطلب را نیز تخریب کردند.
لقب وی در کتب شیعه، ذبیح الله آمده است و بنا به روایات مختلف عبدالمطلب با خداوند عهدی می بندد و نذر می کند که یکی از فرزندان خود را قربانی کند. پس از برآورده شدن حاجت برای ادای نذر بین فرزندان خود قرعه می اندازد. عبدالمطلب در میان پسرانش عبدالله را از همه بیشتر دوست داشت و با تکرار قرعه هرسه بار به نام عبدالله می افتد. با وساطت قریش و قبایل دیگر عرب و با درایت و تدبیر فردی به نام سجاح یا ( قطبه ) که کاهن حجاز بود. سرانجام عبدالمطلب یکصد شتر را به جای عبدالله قربانی می کند و از آن پس خون بهای یک انسان در بین اعراب یکصد شتر تعیین و سنت گردید و محمد هم بعدها آن را به عنوان دیه در دین اسلام پذیرفت. پیامبر اسلام از جهت انتساب به عبدالله و اسماعیل به عنوان دو ذبیح افتخار می کرد و گفت: «أَنَا ابْنُ الذَّبِیحَیْن» ( من فرزند دو ذبیح هستم ) . [ ۱]
علی دوانی تأکید دارد که ادعای نذر عبدالمطلب بر ذبح فرزند ساختگی است. [ ۲] علی اکبر غفاری نیز بر این عقیده است که ادعای نذر عبدالمطلب ساختگی است. [ ۳]
هنگامی که عبدالله ۲۴ سال داشت بعد از این که عبدالمطلب فرزند خود را از جهت قربانی کردن بازیافت بسیار شادمان شد و بدون درنگ پس از این ماجرا در حالی که دست عبدالله را در دستان خود داشت به خانه وهب بن عبد مناف رفت و دختر او آمنه بنت وهب را به ازدواج عبدالله درآورد.
عکس عبدالله بن عبدالمطلبعکس عبدالله بن عبدالمطلب
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

دانشنامه آزاد فارسی

عَبدُالله بن عَبْدُالْمُطَّلِب (مکه ۷۸ـ مدینه ۵۳پ ق)
پدر پیامبر اسلام (ص) و دهمین پسر عبدالمطلب، از طایفۀ هاشم و قبیلۀ قریش. مادرش فاطمه بنت عمرو نام داشت. بنابر روایات، عبدالمطلب نذر کرد چنانچه خداوند دَه پسر به او عطا کند، پس از آن که آنان به مرتبه ای از کمال و رشد رسیدند، یک تن از آن ها را در پیشگاه کعبه برای خدا قربانی کند. چون نذرش برآورده شد و قرعه به نام عبدالله درآمد، عبدالمطلب ۱۰۰ شتر به جای او قربانی کرد. پس از این ماجرا، عبدالمطلب با عبدالله به خانۀ وهب بن عبد مناف، که در آن روز بزرگ قبیله بنی زهره بود، رفت و دختر او آمنه را که برترین زن قریش از نظر نسب و مقام در آن روزگار بود، به ازدواج عبدالله درآورد که ثمرۀ این پیوند به دنیاآمدن محمد (ص) بود. به گفتۀ سیره نویسان، عبدالله در بازگشت از سفر تجاری شام، در ۲۵سالگی درگذشت و پیکرش در مدینه به خاک سپرده شد. از حضور عبدالمطلب در مراسم تولد حضرت محمد، بشارت آمنه به عبدالمطلب در ولادت آن حضرت، و نیز مراسم نام گذاری و استخدام دایه، برمی آید که عبدالله در زمان بارداری آمنه درگذشته است، اما برخی مورخان بر این باورند که عبدالله وقتی وفات کرد، حضرت محمد دوماهه یا کمی بیشتر بوده است. از عبدالله فقط پنج شتر، یک گلۀ گوسفند، یک شمشیر، مقداری پول و کنیزی به نام اُمِّ اَیمَن که پس از وفات آمنه پرستاری پیامبر را برعهده داشت، برای فرزندش به ارث رسید.

پیشنهاد کاربران

بپرس