عبدالله بن طاهر

دانشنامه آزاد فارسی

عَبدُالله بن طاهر ( ـ۲۳۰ق)
سومین فرمانروای دودمان طاهری. با مرگ ناگهانی برادرش طلحه، از طرف مأمون عباسی جانشین برادر شد. اما چون عبدالله سرگرم فرونشاندن ناآرامی های سرزمین های عربی بود برادر دیگرش، علی به جای او بر خراسان حکومت می راند. وی پیش از آن که در ۲۱۵ق رهسپار خراسان شود یک چند والی شام و مدتی نیز والیِ مصر بود. عبدالله در ۲۰۹ق شورش نصر بن شبث عقیلی، از هواداران امین، را در حلب فرونشاند و او را دستگیر کرد و در ۲۱۰ق در مصر به فرونشاندن فتنه دیرپای عبدالله بن سری اهتمام کرد. در ۲۱۴ق مأمون وی را مأمور جنگ علیه بابک خرم دین کرد و دیری نگذشت که او را به جنگ خوارج خراسان فرستاد. بزرگ ترین خطری که موقعیت عبدالله را در ایران تهدید می کرد از ولایات کرانه جنوبی دریای مازندران بود. در ۲۲۷ق مازیار پسر قارن را که از پرداخت خراج به طاهریان سرباز می زد دستگیر کرد و به بغداد فرستاد. عبدالله قدرتمندترین امیر طاهری بود. وی در نزد مأمون چندان عزیز و ارجمند بود که می گفتند خلیفه او را چون فرزند خود می شمرد. وی را به گشاده دستی و دانش دوستی ستوده اند و چون درگذشت شعرا اشعار فراوانی در سوگ او سرودند.

پیشنهاد کاربران

بپرس