[ویکی اهل البیت] کلید واژه: یاران امام رضا علیه السلام، یاران امام جواد علیه السلام، عبدالله بن صلت قمی،
بر هیچ انسان اندیشمند و اهل تحقیق پوشیده نیست که یکی از مهمترین عوامل ماندگاری دین، تلاش ها و رنج هایی بود که جمعی از مردان الهی متحمل شدند تا چرغ فروزنده دین و دیانت روشن بماند.
در این راستا، گروهی که نقش برجسته و ممتازی داشتند، محدثان و روایتگرانی هستند که آثار و اخبار اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام را همانند گوهرهایی گرانبها به نسل های بعدی رسانیدند؛ بنابراین معرفت و شناخت این چهره های گمنام تاریخ حدیث و فقه شیعی، بر دست اندرکاران تحقیقات کاری است ارزشمند و راهگشا.
یکی از این چهره ها و ستاره های آسمان علم و حدیث، در شهر قم «عبدالله بن صُلت قمی» است؛ که کنیه اش ابوطالب و نسبتش قمی است.(1) درباره تاریخ ولادت او نمی شود نظریه قاطعی ابراز کرد؛ ولی می توان حدس زد که در نیمه دوم سده دوم هجری چشم به جهان گشود.
ابوطالب قمی برای عمق بخشیدن به معرفت و دانش خویش، از محضر استادانی بزرگ که در رأس آن ها امام معصوم علیه السلام قرار داشت، نهایت استفاده و فیض را برد و از هیچ تلاشی کوتاهی نکرد.
در این بخش به نام جمعی از استادان روایتی او اشاره می کنیم:
فضل بن شاذان در ستایش از او چنین می گوید: «از جمعی از مردم، که با هم آهسته گفتگو می کردند، شنیدم که یکی از آنان گفت: در این کوه مردی است به نام ابن فضال، عابدترین انسان روزگار است که ما دیده ایم و به یاد داریم».(7)
از امتیازات یک عالم دین شناس، آن است که همان گونه که خود از دیگران بهره های علمی برده، دانسته هایش را در قالب گفتار یا تألیف کتاب به دیگران انتقال دهد زیرا این روشنی پسندیده و مایه حیات علم است.
بر هیچ انسان اندیشمند و اهل تحقیق پوشیده نیست که یکی از مهمترین عوامل ماندگاری دین، تلاش ها و رنج هایی بود که جمعی از مردان الهی متحمل شدند تا چرغ فروزنده دین و دیانت روشن بماند.
در این راستا، گروهی که نقش برجسته و ممتازی داشتند، محدثان و روایتگرانی هستند که آثار و اخبار اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام را همانند گوهرهایی گرانبها به نسل های بعدی رسانیدند؛ بنابراین معرفت و شناخت این چهره های گمنام تاریخ حدیث و فقه شیعی، بر دست اندرکاران تحقیقات کاری است ارزشمند و راهگشا.
یکی از این چهره ها و ستاره های آسمان علم و حدیث، در شهر قم «عبدالله بن صُلت قمی» است؛ که کنیه اش ابوطالب و نسبتش قمی است.(1) درباره تاریخ ولادت او نمی شود نظریه قاطعی ابراز کرد؛ ولی می توان حدس زد که در نیمه دوم سده دوم هجری چشم به جهان گشود.
ابوطالب قمی برای عمق بخشیدن به معرفت و دانش خویش، از محضر استادانی بزرگ که در رأس آن ها امام معصوم علیه السلام قرار داشت، نهایت استفاده و فیض را برد و از هیچ تلاشی کوتاهی نکرد.
در این بخش به نام جمعی از استادان روایتی او اشاره می کنیم:
فضل بن شاذان در ستایش از او چنین می گوید: «از جمعی از مردم، که با هم آهسته گفتگو می کردند، شنیدم که یکی از آنان گفت: در این کوه مردی است به نام ابن فضال، عابدترین انسان روزگار است که ما دیده ایم و به یاد داریم».(7)
از امتیازات یک عالم دین شناس، آن است که همان گونه که خود از دیگران بهره های علمی برده، دانسته هایش را در قالب گفتار یا تألیف کتاب به دیگران انتقال دهد زیرا این روشنی پسندیده و مایه حیات علم است.
wikiahlb: عبدالله_بن_صلت_قمی