عبدالله بن ابراهیم حجاری

[ویکی فقه] کنیه اش ابومحمد، ادیب و مورخ و جغرافی دان اندلسی قرن ششم بوده است.
برخی محققان معاصر نام وی را، به اشتباه، ابوعبداللّه محمدبن ابراهیم حجاری و الحباری نوشته اند. نسبت صنهاجی به خاندان حجاری ظاهرآ مبین انتساب این خاندان به صنهاجیان است.
تولد و خاندان
حجاری در ۴۶۷ در مدینة الفرج یا وادی الحجاره ( گواذالاخارا )، از توابع طُلَیطُله ، به دنیا آمد عمویش، ابومحمد عبداللّه، ادیب و شاعر بود و پدرش، ابراهیم بن وزمر، از ادبا و مورخان معتبر روزگار خود که کتابِ مغنیطاس الافکار فیما تَحتَوی علیه مدینةالفرج من النظم و النثر و الاخبار را برای یحیی بن اسماعیل مأمون بن ذی النون، حاکم مقتدر طلیطله (حک: ۴۳۵ـ ۴۶۷)، تألیف کرد. این کتاب شرح حال علما، فقها و شعرای وادی الحجاره و نیز وقایع نگاری تاریخی این منطقه از آغاز فتح آن به دست مسلمانان تا روزگار مؤلف بود.
مهاجرت به شلب و قلعه یحصب
حجاری بین سالهای ۴۷۹ تا ۴۸۷، در پی شکست مسلمانان و استیلای آلفونسوی ششم بر وادی الحجاره، مجبور شد به شهر شِلب ( سیلوس ) مهاجرت کند آوارگی او در تکوین شخصیت علمی اش نقش مهمی داشت، چنان که طی سالها اقامت در شِلب ، شخصیت علمی شناخته شده ای گردید و این امر در ۵۳۰، هنگام مهاجرتش به قلعه یحصُب یا قلعه بنی سعید (آلکالا لا رئال؛ از توابع غرناطه )، در پذیرش او در دربار عبدالملک بن سعید بسیار مؤثر بود عبدالملک، وی را به نگارش کتابی درباره تاریخ و جغرافیای مغرب و اندلس ترغیب نمود که حاصل آن نگارش المُسْهِب فی غرایب المُغرِب بود. نوشتن این کتاب یک سال به طول انجامید و پس از اتمام آن، حجاری قلعه یحصب را به مقصد رُوطه، مقر حکومت هودیان، ترک کرد.
اقامت در روطه
...