عبدالرحمان بن علی شیرازی

[ویکی فقه] ظهیرالدین عبدالرحمان بن علی بن بزغش (د ۷۱۴ق /۱۳۱۴م )، مکنی به ابوالنجاشی ، عالم و عارف طریقه سهروردیه بود.
وی در شیراز ولادت یافت . تولد او با توجه به گفته جنید شیرازی و به تبع او جامی ، دائر بر اینکه در زمان حاملگی مادرش ، شیخ شهاب الدین سهروردی پاره ای از خرقه خود را برای وی فرستاد، می بایست در حیات سهروردی ، یعنی پیش از ۶۳۲ق بوده باشد.
تحصیلات
ظهیرالدین نزد پدر علوم و معارف صوفیه را فرا گرفت و بیش تر عمر خود را در شیراز و در خدمت پدر گذراند و تنها یک بار در زمان حیات نجیب الدین به حج رفت وی علاوه بر پدر، نزد علما و بزرگان دیگر، از جمله شرف الدین عمر بن زکی بوشکانی (د ۶۸۰ق /۱۲۸۱م ) نیز شاگردی کرد، که نام او را عبدالله آورده است .
مریدان وی
ظهیرالدین پس از وفات شیخ نجیب الدین ، عهده دار مسند وی شد و به تعلیم علوم دینی و معارف صوفیه همت گماشت . در حوزه درس و ارشاد او، مریدان بسیاری گرد آمدند و علما و عارفان بزرگ و صاحب نامی چون عبدالرزاق کاشانی (د ۷۳۶ق /۱۳۳۶م )، عزالدین محمود بن علی کاشانی (د ۷۳۵ق )، ابوالبقاء عبدالله بن محمود بن حسن شیرازی (د ۷۷۲ق /۱۳۷۰م )، و نیز احمد زرکوب شیرازی مؤلف شیرازنامه در شمار شاگردان و مریدان او بودند احمد زرکوب در ۷۱۳ق نزد ظهیرالدین قسمتی از کتاب عوارف المعارف سهروردی را خوانده ، و از او اجازه تدریس آن را دریافت داشته است . عبدالرزاق کاشانی نیز در نامه ای که به علاءالدوله سمنانی د ۷۳۶ق نوشته ، اشاره کرده است که صحبت ظهیرالدین را درک کرده ، و او را موافق با مساله وحدت وجود ابن عربی یافته است . اما به گفته ابن بزاز، صفی الدین اردبیلی که در پی یافتن پیری راهبر به شیراز سفر کرده بود، در ملاقات با ظهیرالدین او را ناتوان از حل مشکلات طریقتی خود یافت .
وفات
...