عبدالحسین حویزی

[ویکی شیعه] عبدالحسین بن عمران حویزی، معروف به خَیاط، از ادیبان و شعرای شیعه بود. او مشروطه خواهان را مدح و دشمنان شان را هجو می نمود. حویزی، مُخمَّسی طولانی در مدح علی (ع) و اهل بیت (ع) و همچنین اشعاری در رثای علما و بزرگان شیعه سروده است.
عبدالحسین حویزی در ربیع الاول ۱۲۸۷، و به نقلی در ۱۲۸۹، در نجف به دنیا آمد. جدّ اعلای او، یوسف، از حویزه/ هویزه به عراق مهاجرت کرد. فرزندان یوسف پس از فوت پدر به نجف، محل دفن وی، رفتند و در آنجا اقامت گزیدند و به تجارت پرداختند. عمران، پدر حویزی، پس از ورشکستگی در تجارت پارچه، به خیاطی مشغول شد. حویزی تا زمان مرگ پدر در کار و تجارت همراه وی بود. و پس از حمله سربازان عثمانی و ورشکستگی در تجارت، در ۱۳۳۵ به کربلا رفت و در آنجا اقامت گزید. حویزی در فقر زندگی کرد و از او فرزندی به جا نماند. وی در ۱۳۳۰ش، و به نقلی در ۱۳۳۵ش، در کربلا درگذشت.
او بسیاری از علوم را نزد شیخ هادی تهرانی، ادبیات را نزد سید ابراهیم طباطبائی (از ادیبان و شعرای عصر خود) و علوم بلاغی را از سید محمد عاملی معروف به صحّاف فراگرفت. در فقه از درس شیخ عباس بن شیخ علی آل کاشف الغطاء استفاده برد. نهایة الاحکام علامه حلّی و معالم را نزد شیخ عباس مشهدی خواند و با علومی مانند ریاضیات، هندسه، جَفْر، رمل، اوفاق، سیمیا و کیمیا آشنا شد و در بعضی از این علوم رساله نوشت.