عبدالکریم حائری یزدی

در ۱۸ سالگی به همراه مادرش با کاروان زیارتی به عراق رفت. چند سالی در کربلا در محضر محمدحسین فاضل اردکان بود و پس از آن با راهنمایی استادش به سامرا و نزد میرزای شیرازی رفت.
میرزای شیرازی مرجع زمان و سرپرست حوزه علمیه سامرا بود. وی از آنجا که به فاضل اردکانی احترام زیادی می گذاشت، شیخ عبدالکریم مهرجردی میبدی را مورد توجه قرار داد. می گویند وقتی نامه فاضل اردکانی را خواند به شیخ عبدالکریم گفت: «من به شما اخلاص پیدا کردم»، و او را در منزل خود جای داد. حائری پس از اینکه به اجتهاد رسید از این دوران به نیکی یاد کرده و از خاطرات خانه میرزا این گونه می گوید:
«سرداب خانه میرزا هم محل مطالعه ام بود و هم محل استراحتم و در ماه رمضان سحری را نیز در آنجا می خوردم امّا برای افطار به خانه میرزا بازنمی گشتم، بلکه به علت گرمای طاقت فرسای هوا، به سوی فرات رفته، آب مفصلی می خوردم و شنا می کردم. »
شیخ عبدالکریم دوازده سال در سامرّا به تحصیل پرداخت و در این مدت از درس های فقیهانی چون سید محمد بن قاسم فشارکی اصفهانی و شیخ فضل الله نوری سود برد.
شیخ عبدالکریم پس از درگذشت میرزای شیرازی، به نجف و پس از مدت کوتاهی از آنجا به کربلا رفت. اینجا بود که او لقب حائری را برای خود برگزید. ( حائر در لغت به گودالی گفته می شود که در آنجا آب جمع می شود. زمین کربلا را حائر می خوانند ) حائری در این مدّت دو درس عمده خارج اصول و فقه آموزش می داد و باقی اوقاتش را در اختیار طلاب قرار داد و علاوه بر اینها، چون میرزا محمد تقی شیرازی مرجع تقلید شیعه احتیاطات خود را به ایشان ارجاع داده بود، پاسخگویی به مسائل دینی مردم را نیز بر عهده گرفت.