عالی شیرازی، محمّد ( ـ دهلی ۱۱۲۲/۱۱۲۱ق)
(معروف به: نعمت خان، مقرب خان و دانشمندخان) شاعر، وقایع نگار و صوفی هندوستانی. اصلش از خاندانی پزشک پیشه در شیراز بود. در هند زاده شد و در کودکی همراه با پدرش حکیم فتح الدین به شیراز رفت و پس از تحصیل در آن جا به هند بازگشت. سپس به خدمت دستگاه اورنگ زیب و پس از آن شاه عالم بهادرشاه درآمد و مناصب درباری یافت. از آثارش: دیوان اشعار؛ رسالۀ حسن و عشق که بارها چاپ شده است؛ خوان نعمت (لکنو، ۱۸۵۰)؛ مثنوی سخن عالی/مَنّ و سَلوی؛ هجو حکما؛ رقعات که مکتوباتی عرفانی است؛ راحةالقلوب؛ وقایع حیدرآباد؛ تاریخات فتوح عالمگیر پادشاه و غیره؛ شهنامۀ شاه عالم بهادرشاه.
(معروف به: نعمت خان، مقرب خان و دانشمندخان) شاعر، وقایع نگار و صوفی هندوستانی. اصلش از خاندانی پزشک پیشه در شیراز بود. در هند زاده شد و در کودکی همراه با پدرش حکیم فتح الدین به شیراز رفت و پس از تحصیل در آن جا به هند بازگشت. سپس به خدمت دستگاه اورنگ زیب و پس از آن شاه عالم بهادرشاه درآمد و مناصب درباری یافت. از آثارش: دیوان اشعار؛ رسالۀ حسن و عشق که بارها چاپ شده است؛ خوان نعمت (لکنو، ۱۸۵۰)؛ مثنوی سخن عالی/مَنّ و سَلوی؛ هجو حکما؛ رقعات که مکتوباتی عرفانی است؛ راحةالقلوب؛ وقایع حیدرآباد؛ تاریخات فتوح عالمگیر پادشاه و غیره؛ شهنامۀ شاه عالم بهادرشاه.