عابس بن ابی شبیب الشاکری

[ویکی اهل البیت] از شهدای کربلاست. به قولی عابس بن ابی شبیب الشاکری همان «عابس بن شبیب» است. عابس، از رجال برجسته شیعه و مردی دلیر، سخنور، کوشا و تلاشگر، شب زنده دار از طایفه بنی شاکر بود.
عابس فرزند ابی شبیب بن شاکر شاکری است و از طایفه بنوشاکر شمرده می شود که در حقیقت تیره ای از طایفه همدان است.
این طایفه از جمله قبایلی بودند که اخلاص و وفاداری شان به علی علیه السلام بسیار مشهور است و همین اخلاص و ولایشان باعث آن همه رشادتها و فداکاری ها در جنگ صفین بود. امیرمومنان علیه السلام در تقدیر و ستایش از بنوشاکر در صفین فرمود: «لو تمت عدتهم الفا لعبدالله حق عبادته؛ اگر عده آنها به هزار می رسید، خداوند به حقیقت عبادت می شد».
این طایفه از شیعیان مخلص و فداکار در راه ولایت امیرالمومنین بودند و از شجاعان عرب بشمار می آمدند. به آنان «فتیان العرب» می گفتند.
عشق و ولایی که عابس به اهل بیت علیهم السلام و خصوصاً علی بن ابی طالب علیه السلام داشت، وی را بر آن داشت تا ندای امامش را لبیک گفته، در جنگ صفین حضور یابد و نقش بسزایی داشته باشد و هنگامی که با دشمن خدا در کربلا به جنگ می پردازد، ربیع بن تمیم همدانی به یاد دلاوری هایش در جنگ صفین می افتد و چنین می گوید: وقتی عابس را دیدم به طرف ما می آید، وی راشناختم زیرا قبلاً او را در مغازی و جنگها و خصوصاً در جنگ صفین دیده بودم و از شجاعترین مردم بود...
و به نقل شیخ طوسی، یکی از یاران امام حسین علیه السلام که در کربلا همراه آن حضرت به شهادت رسیده است و در زیارت ناحیه و رجبیه بر او سلام داده شده است.
از کسانی بود که وقتی مسلم بن عقیل، نامه امام حسین علیه السلام را برای اهل کوفه خواند، بپاخاست و اعلام هواداری و حمایت کرد و پس از بیعت کوفیان با مسلم بن عقیل، به عنوان پیک، نامه ای از سوی آنان به امام حسین علیه السلام در مکه رساند.
دلاوری های او در کربلا مشهور است. وی همراه هم پیمان خود «شوذب»، در حماسه عاشورا به نبرد پرداخت و شهید شد. رشادت های او چنان بود که سپاه کوفه از نبرد تن به تن با وی ناتوان بودند.