ظلم در فقه

[ویکی فقه] ظلم، یعنی تعدّی و تجاوز از حدود الهی را گویند.
خداوند عزوجل در قرآن کریم کسانی را که از حدود الهی تجاوز و یا به رغم برخورداری از علم و آگاهی از هواهای نفسانی خویش پیروی می کنند از ستمگران بر شمرده و آنان را از شمول هدایت و رحمت و محبت خود خارج ساخته است. چنان که کافران و افترا زنندگان بر خدا و تکذیب کنندگان آیات او و استهزا کنندگان دیگران و یاد کنندگان آنان با القاب ناشایست را در صورت توبه نکردن، همچنین به دوستی گیرندگان دشمنان دین را از ظالمان برشمرده است که همه از مصادیق تجاوز کنندگان از حدود الهی می باشند. در قرآن کریم، شرک به خدای تعالی نیز ظلمی بزرگ معرفی شده است.
انواع ظلم
امام باقر (علیه السّلام) در حدیثی انواع ظلم را چنین بیان می کند:ظلمی که خداوند آن را می بخشد و آن ظلم شخص است به خودش نسبت به وظایف و تکالیف دینی. ظلمی که خدا نمی بخشد و آن شرک به خدا است.ظلمی که خدای تعالی آن را رها نمی کند (و بر آن مؤاخذه می نماید) و آن حقوق و دیونی است که بندگان بر گردن یکدیگر دارند. موضوع سخن در این نوشتار، گونه سوم از ظلم است. از آن در بابهایی از قبیل طهارت ، جهاد ، امر به معروف و نهی از منکر ، تجارت، یمین ، کفارات، ارث و قصاص سخن گفته اند.
حکم تکلیفی طلم
ظلم حرام و از گناهان بزرگ است و در قرآن کریم حتی از گرایش به ستمگران نهی شده است.
توبه از ظلم
...