طیف

واژهٔ طیف ( پیوستار ) یا بیناب کاربردهای گوناگونی دارد. کاربرد این واژه بیشتر برای نشان دادن ساختاری است که در آن بتوان جایگاه هایی گوناگون را با ارزیابی بیش و کم _بی آنکه پله پله و گام به گام باشند_ در بازه ای میان دو پایانهٔ ناسازگار با هم، در دوسوی پیوستار از یکدیگر بازشناخت. برای نمونه طیف ( پیوستار ) گروه های گوناگون سیاسی در جایی میان بازهٔ دو گروه ناسازگار چپ گرا و راست گرا جای دارند. واژهٔ طیف در چندین شاخه ٔ دانش امروزی کاربرد دارد.
در نظریهٔ موجی نور، به دسته بندی پرتوهای نوری که بر پایهٔ طول موج یا بسامد آن ها انجام شده باشد، طیف می گویند. [ ۱]
به آن گروه از پرتوهای دیدنیِ خورشید که باهم رنگ سفید را می سازند طیف ( بیناب ) گفته می شود. این رنگ ها سرخ، آبی و سبز هستند. از آمیزش این رنگ ها، رنگ های دیگری پدید می آید که همان رنگ های پایهٔ نقاشی است یا همان سرخ پررنگ، آبی پررنگ و زرد مرکب. رنگ های طیف دیدنی از بیشترین شکست تا کمترین شکست اینها هستند: بنفش، نیلی، آبی، سبز، زرد، نارنجی و سرخ
اختلال هایی همانند اختلال طیف اوتیسم از نوع اختلال های رشدی - عصبی طیف گونه می باشند. [ ۲] اختلال طیفی اختلالی است که می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت ظاهر شود: هر فرد ممکن است برخی از ویژگی های مرتبط با آن، اما نه همه آن ها را نشان دهد، و ممکن است آنها را به درجات بسیار متفاوتی نشان دهد. افراد اوتیستیک مختلف به عنوان مثال، ممکن است ویژگی های متفاوتی از خود نشان دهند و ویژگی های این اختلال طیف گونه ممکن است در زمان های مختلف به شکل متفاوتی در هر فرد ظاهر شود.

طیف (علوم فیزیکی). در علوم فیزیکی، اصطلاح طیف ( انگلیسی: Spectrum ) نخستین بار در علم نورشناسی و توسط آیزاک نیوتن در سده ۱۷ میلادی مطرح شد و اشاره به بازه رنگ هایی داشت که هنگام پراکنده شدن نور سفید از میان یک منشور مشاهده می شود. [ ۱] [ ۲] به زودی این اصطلاح برای اشاره به نموداری از شدت یا توان نور به عنوان تابعی از فرکانس بسامد یا طول موج به کار رفت و همچنین به عنوان چگالی طیفی شناخته شد.
بعداً کاربرد اصطلاح طیف گسترش یافت و برای موج های دیگر مانند موج صدا و موج دریا نیز که می توانند به عنوان تابعی از بسامد اندازه گیری شوند، به کار رفت. این اصطلاح همچنین به سیگنال های انتزاعی تر که در آن ها طیف توان قابل تحلیل و پردازش است نیز گسترش یافته است. این اصطلاح اکنون به هر سیگنالی که می تواند در طول یک متغیر پیوسته اندازه گیری یا تجزیه شود، اعمال می شود؛ مانند انرژی در طیف شناسی الکترون یا نسبت جرم به شارژ در طیف سنجی جرمی. اصطلاح طیف همچنین برای اشاره به نمایش گرافیکی سیگنال به عنوان تابعی از متغیر وابسته استفاده می شود.

طِیف (spectrum)
در فیزیک، طرح توزیع بسامدها یا طول موج های تابش الکترومغناطیسی، وقتی اجزای سازندۀ آن ازهم جدا می شوند. نور مرئی بخشی از طیف الکترومغناطیسی است. بیشتر چشمه ها امواجی با گستره ای از طول موج ها گسیل می کنند و امواج گسیل شده طول موج های تجزیه پذیر یا قابل «پاشیده شدن»اند. نور سفید به رنگ های سرخ، نارنجی، زرد، سبز، آبی، نیلی، و بنفش تجزیه می شود. طیف نور مرئی را نخستین بار آیزاک نیوتون بررسی کرد. او در ۱۶۷۲ چگونگی تجزیۀ نور سفید به رنگ های گوناگون را نشان داد. در طیف نمایی، از انواع گوناگون طیف ها، به هر دو صورت طیف های جذبی و گسیلی، برای تابش و ذرات، استفاده می کنند. جسمی که به حالت التهاب درآمده است، تابشی با طیف پیوسته از خود گسیل می کند که شامل توزیع پیوسته ای از طول موج هاست. عنصری که در حالت گازی است، طیف خطی، شامل یک یا چند خط روشن ناپیوسته با طول مو ج های مشخص، گسیل می کند. گازهای مولکولی طیف های نواری از خود گسیل می کنند. این نوارها دربردارندۀ گروه هایی از خطوط به هم فشرده اند. در طیف جذبی، به جای خطوط روشن، با مشخصۀ محیط جذب کننده با خطوط تاریک یا نواحی تاریک روبه رو می شویم. طیف جرمی هر عنصر با استفاده از طیف سنج جرمی به دست می آید و فراوانی نسبی ایزوتوپ های سازندۀ آن را نشان می دهد. باریکۀ نور در برخورد با منشور شکسته می شود. این شکست ناشی از تفاوت ضریب شکست شیشه و هواست. نور در راستای خط مستقیم در هوا منتشر می شود. طیف نور سفید درپی تجزیۀ طول موج های سازندۀ باریکه پدید می آید. نور سفید متشکل از نورهای سرخ، نارنجی، زرد، سبز، آبی، نیلی، و بنفش است. علاوه بر نور مرئی، نور نامرئی هم دارای طیف است. طول موج های بلندتر از سرخ مرئی را فروسرخ، و طول موج های کوتاه تر از بنفش مرئی را فرابنفش می گویند. با استفاده از منشور، قطعه ای مادۀ شفاف با قاعدۀ مثلثی، از جنس پلاستیک، شیشه، یا سیلیس، پرتو نور سفید را به رنگ های طیف تجزیه می کنند.