سیاوش بدو گفت انده مدار
کزینسان بود گردش روزگار
بنیروی یزدان نیکی دهش
ازین کوه آتش نیابم طپش.
فردوسی.
کجا تره کان کاسنی خواندش طپش خواست کز مغز بنشاندش.
فردوسی.
دل کز طپش هیبت او تافته گرددگر ز آهن و روی است ، چه آن دل چه زگالی.
فرخی.
آتشی از آسمان فرودآمد، و رعدو برق غریدن گرفت ، چنانکه طپش بدیشان رسید. ( قصص الانبیاء ص 191 ).دریا کشم زچاه غمت گر برآرم آه
سوزد نهنگ را طپش آه زیر آب.
خاقانی.
احمد مرسل که کرد از طپش و زخم تیغتخت سلاطین ز گال گرده شیران کباب.
خاقانی.
از طپش عشق تو در روش مدح شاه خاطر خاقانی است سحر حلال آفرین.
خاقانی.
بگیرد از طپش تیغ و ز امتلای خلاف دل زمین خفقان ودم زمانه فواق.
خاقانی.
و رجوع به تبش شود.