طغرل سلجوقی اول

دانشنامه آزاد فارسی

طُغرُل سلجوقی اوّل ( ـ۴۵۵ق)
(یا: طغرل بیگ) ملقب به رکن الدین ابوطالب ، طُغرل بیگ محمد بن میکائیل سلجوقی. بنیانگذار و نخستین سلطان (حک: ۴۲۹ ـ ۴۵۵ ق) سلاجقۀ بزرگ . بعد از غلبه بر حاجب سُباشی، امیر معروف سلطان مسعود غزنوی، در نیشابور به تخت نشست و فرمانروایی سرزمین های فتح شده را میان اعضای خاندان خود تقسیم کرد. وی بر سلطان مسعود غزنوی ، بعد از واقعۀ دندانقان (شکست مسعود از سلاجقه)، در خراسان چیره شد و قلمرو خود را گسترش داد. گرگان و طبرستان و خوارزم در ۴۳۳ و ۴۳۴ ق مطیع او شدند و پس از آن بارها به سرزمین عراق و جبال حمله کرد و آذربایجان و بغداد را تصرف کرد (۴۴۶ ـ ۴۴۷ ق). طغیان بَساسیری را برضد قائم ، خلیفۀ عباسی، که به آشوبی بدل شده بود، فرونشاند و با کشتن بَساسیری ، موجبات بازگشت خلیفه را به خلافت خویش فراهم ساخت (۴۵۱ ق). در منابع تاریخی ، از او به نیکی یاد شده است . طغرل پای بند روزه و نماز و تقوی و ریاضت بود و به ساخت مساجد نیز همت می گماشت . در قسمت اعظم دوران سلطنت وی عمیدالملک کُندری مقام وزارت را داشت. طُغرل در ری درگذشت . گفته می شود برج طغرل در ری آرامگاه اوست .
این یک تست برای اکستنشن درفت می باشد.

پیشنهاد کاربران

بپرس