طایفه بهراء

[ویکی فقه] بَهْراء، شاخه ای از قبیلۀ بزرگ قُضاعه، از اعراب قحطانی یمن منسوب به بهراء بن عمرو بن الحاف بن قضاعه. بهراء را از قبیلۀ جذام نیز شمرده اند. صفت نسبی آن را به صورت های بهراوی، بهرانی و بهرایی آورده اند.
افراد منسوب به آن بَهرانی خوانده می شدند و با طوایف بَلّی، حیلان و خولان نسبت خویشاوندی داشتند. جد ایشان بهراء پسر عَمرو بن اِلحاف بن قضاعه بود. درباره وجه تسمیه بهراء دو نظر وجود دارد. نخست آن که از بَهْر، به معنای غلبه کردن، است و دیگر این که از بُهْر، رنجی که به انسان بر اثر راه رفتن در گرما رسیده، برگرفته شده است.
ماهیت بهرائیان
این قبیله پس از مهاجرت از مسکن اصلی خود در یمن، به سرزمین شام مهاجرت کردند، و در دشت حِمْص تا حوالی رُصافه سکونت گزیدند. آنان دین مشخصی نداشتند و احتمالاً در حدود ۵۸۰ م به سبب سکونت شان در شام که تابع امپراتوری روم بود به مسیحیت گرویدند. با این همه، شواهدی در دست است که قبیلۀ بهراء بار دیگر به سوی سرزمین پدری خویش بازگشتند و گروهی از آنان در یمن ساکن شدند، چنان که در ۹ق/۶۳۰م هیئتی از آنان از یمن نزد پیامبر (صلّی اللّه علیه وآله وسلّم) رفتند. برخی نیز از پراکندگی آنان در سراسر شبه جزیره و از جمله در یمن یاد کرده اند. در آغاز اسلام برخی از ایشان که به زُمره یاران حضرت محمد (صلّی اللّه علیه وآله وسلّم) درآمده بودند، از جمله مقداد بن عمرو، صحابی مشهور، در مهاجرت به حبشه و سپس در هجرت به مدینه و جنگ بدر حضور داشتند.
زیستگاه
زیستگاه های قبیلۀ بهراء در شمال منازل «بَلیّ»، و از ینبع تا عقبه پراکنده بود؛ سپس بسیاری از آنان در مجاورت دریای سرخ، میان مصر علیا و حبشه پراکنده شدند و بر سرزمین نوبه سلطه یافتند و همواره با حبشیان در معارضه بودند. از دیگر زیستگاه های بهراء می توان قسمت علیای سرزمین شام میان حلب و حماء را نام برد. به گزارش یعقوبی نیز بیش تر ساکنان حماء را اهالی بهراء و تنوخ تشکیل می دادند از قصیده ای از اخنس تغلبی برمی آید که اینان در ناحیۀ رصافۀ حمص نیز ساکن بوده اند جنوب و شرق فلسطین نیز در آغاز فتوحات اسلامی زیستگاه قبیلۀ بهراء بوده است.
اسلام بهراء
...