طاهر بن محمد صفاری

طاهِر بن محمّد صفّاری (سیستان ۲۶۹ـ بغداد بعد از ۳۱۰ق)
سومین امیر (حک: ۲۸۷ـ۲۹۶ق) سلسله صفّاری. طاهر پسر محمد بن عمرو و نوۀ عمرولیث بود که پس از درگذشت پدرش، در ۲۷۴ق، همراه برادرش یعقوب، تحت حمایت پدربزرگ خود قرار گرفت. پس از اسارت عمرولیث به دست امیر اسماعیل سامانی، این دو از میدان گریختند. سپس بزرگان دولت صفاری آن ها را به امارت برداشتند و در محرم ۲۸۷ق خطبه به نام آن ها خواندند. تلاش او برای تصرف فارس و خوزستان با مقاومت سپاه معتضد، خلیفۀ عباسی، روبه رو شد. خلیفه با ارسال منشور امارت سیستان برای امیراِسماعیل سامانی، او را به جنگ با طاهر تحریک کرد و طاهر ناچار به عقب نشینی شد. با مرگ خلیفه، طاهر، یعقوب را به نیابت خود گماشت و با شتاب فارس را تصرف و در ۲۹۱ق، با خلیفۀ جدید، مکتفی، صلح کرد و امارت فارس را به اقطاع گرفت. از آن پس، به دلیل خوش گذرانی و غفلت طاهر و یعقوب در امور ملک داری زمینۀ ضعف شدید قدرت صفاریان فراهم شد. سرانجام با شورش فارس و پیشروی لیث بن علی و تطمیع سران سپاه صفاری عملاً قدرت از طاهر منتزع شد. او را همراه یعقوب دستگیر و روانۀ بغداد کردند. آن ها تا سالیان بعد نیز در بغداد ماندند و ظاهراً در همان جا درگذشتند.