ضمیری اصفهانی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است
ضمیری اصفهانی، کمال الدین حسین
شاعر، متخلص به ضمیری. ملقب به خسرو ثانی.
وی از شاعران بزرگ اصفهان بود. از روزگار جوانی به سبک دانش و ادب پرداخت و در محضر میر غیاث الدین منصور دشتکی شیرازی دانش آموخت و طب و ریاضی نجوم را فراگرفت و در رمل مهارت یافت و از همین راه به خدمت شاه طهماسب و خاندان شاهی راه یافت و تا آخر عمر به همین شغل روزگار گذراند. مولانا کمال الدین در آغاز شاعری به مناسبت شغل پدرش، باغبان تخلص می کرد و بعد از آن تخلص ضمیری را اختیار کرد و به همین نام شهرت یافت. او با شاعران معروف زمان خود مانند شرف و محتشم و حسابی معاشر بود. ضمیری از شاعران پرکار عهد خود و در قصیده و غزل و مثنوی توانا و از این جهت با امیر خسرو دهلوی همانند بود و به همین سبب است که او را خسرو ثانی می نامند. وی در اصفهان فوت کرد و در همان جا مدفون شد.
از آثارش: شش مثنوی به نامهای: «ناز و نیاز»، «بهار و خزان»، «لیلی و مجنون»، «وامق و عذرا»، «جنه الأخیار» یا «حسنه الاخبار»، «اسکندرنامه»، هفت دیوان به نامهای: «سفینه ی اقبال»، «صورت حال»، «کنز الأقوال»، «عشق بی زوال»، «صیقل ملال»، «عذر مقال»، «قدس خیال» یا «قدس خصال»، «مجموعه ی اجلال»، شامل چهار دیوان در برابر غزلیات سعدی، به نامهای: «طاهرات»، «صنایع»، «بدایه الشعر»، «نهایه السحر». ضمیری همچنین «عیون الزلال» را در جواب خواجه حافظ شیرازی، «آینه جمال» را در جواب بابا فغانی، «معراج الآمال» را در جواب مولانا جامی و «انیس اللیالی» را در جواب لسانی نوشته است.