ضد لنینیسم

ضد لنینیسم مخالفت با فلسفه سیاسی، لنینیسم است که توسط ولادیمیر لنین مطرح می شد.
مخالفت با لنینیسم و شخص لنین را می توان در تجزیه حزب سوسیال دموکرات کارگری روسیه به جناح های منشویک و بلشویک در دومین کنگره حزب کارگر سوسیال دموکراتیک روسیه جستجو کرد. مخالفت بلشویکی ها با لنین با ظهور اوتزوویست ها ( یا فراخوان ها ) ، که مخالف شرکت در پارلمان بودند، بوجود آمد. آنها شامل الکساندر بوگدانف، میخائیل پوکرووسکی، آناتولی لوناچارسکی و آندری بوبنف بودند. مخالفت منشویک با لنینیسم و بلشویسم اساساً بر اساس آنچه آنها ماهیت استبدادی لنین و روش های دستیابی به یک کشور مارکسیستی می دیدند، بود. چنین مخالفتهایی فقط در پی انقلاب اکتبر، مانند تقبیح جولیوس مارتوف در مورد بازگرداندن مجازات اعدام، بیشتر شد. [ ۱] ضد لنینیسم در متن کمونیسم روسیه در زمینه آن دسته از افرادی که می خواست لنین به عنوان رهبر دولت در طول سلطنت خود را از ۱۹۱۷–۱۹۲۴، که هر دو از میانه روها بود که سیاست های مانند دیدم حذف دیده می شود کمونیسم جنگی بیش از حد شدید و تندروهایی که سیاست هایی مانند سیاست جدید اقتصادی را تسلیم سرمایه داری می دانستند.
ادوارد برنشتاین و روزا لوکزامبورگ با انتقاد از لنین[ ۲] اظهار داشتند که برداشت وی از انقلاب، نخبه گرایانه و اساساً بلانکیست است. به عنوان بخشی از بخش طولانی تری از بلانکیسم در سازمان های سوسیال دموکراسی روسیه که بعداً با عنوان لنینیسم یا مارکسیسم منتشر شد، لوکزامبورگ می نویسد: از نظر لنین، تفاوت بین سوسیال دموکراسی و بلانکیسم به این نکته کاهش می یابد که به جای تعداد انگشت شماری از توطئه گران، ما یک پرولتاریای آگاه طبقاتی داریم. وی فراموش می کند که این اختلاف به معنای بازنگری کامل در ایده های ما در مورد سازمان است و بنابراین تصوری کاملاً متفاوت از تمرکزگرایی و روابط موجود بین حزب و خود مبارزه است. بلانکیسم روی عمل مستقیم طبقه کارگر حساب نمی کرد؛ بنابراین، نیازی به سازماندهی مردم برای انقلاب نداشت. انتظار می رفت مردم فقط در لحظه انقلاب سهم خود را ایفا کنند. آمادگی برای انقلاب فقط مربوط به گروه کمی از انقلابیون مسلح برای کودتا بود. در واقع، برای اطمینان از موفقیت توطئه انقلابی، نگه داشتن توده در فاصله ای از توطئه گران عاقلانه تر تلقی می شد. [ ۳]
کمونیسم "جناح چپ": یک اختلال شیرخوارگی اثری است که لنین به منتقدان متفرقه بلشویکها که ادعا می کردند مواضع در سمت چپ آنها هستند حمله می کند. بیشتر این منتقدان طرفداران ایدئولوژی هایی بودند که بعداً به عنوان کمونیسم چپ توصیف شدند. کمونیسم چپ محدوده است کمونیستی دیدگاه های برگزار شده توسط چپ کمونیست، که به انتقاد از اندیشه های سیاسی از بلشویکها در دوره های خاص، از یک موقعیت است که ادعا می شود بیش اصیل مارکسیستی و پرولتری از دیدگاه لنینیسم توسط برگزار انترناسیونال کمونیستی پس از اولین و در دومین کنگره آن تحلیل اولیه دیگر اتحاد جماهیر شوروی به عنوان سرمایه دار دولت از گروه های مختلف طرفدار کمونیسم چپ بود. یک گرایش عمده چپ کمونیست روسیه در سال ۱۹۱۸ از استخدام مجدد روابط استبدادی سرمایه داری و روشهای تولید انتقاد کرد. همان طور که اوسینسکی به طور خاص استدلال کرد، "مدیریت یک نفر" ( به جای کمیته های دموکراتیک کارگران که کارگران تأسیس کرده بودند و لنین منسوخ شده بود ) و تحمیل سایر انضباط سرمایه داری مشارکت فعال کارگران در سازمان تولید را خفه می کند. تیلوریسم کارگران را به زائده های ماشین آلات تبدیل کرد و کار قطعه ای به جای پاداش جمعی در تولید، فردگرایی را تحمیل کرد بنابراین ارزش های خرده بورژوازی را به کارگران القا کرد. در مجموع، این اقدامات به عنوان تغییر شکل مجدد پرولتاریای درون تولید از سوژه جمعی به اشیا اتمی شده سرمایه تلقی می شد. استدلال می شد که طبقه کارگر باید آگاهانه در اداره اقتصادی و سیاسی نیز شرکت کند. این گرایش در درون کمونیست های چپ ۱۹۱۸ تأکید کرد که مشکل تولید سرمایه داری این بود که با کارگران به عنوان ابزار تجارت رفتار می کند. تعالی آن در خلاقیت و مشارکت آگاهانه کارگران نهفته بود، که یادآور انتقاد مارکس از بیگانگی است. [ ۴] این انتقادات پس از کنگره دهم در سال ۱۹۲۱، که سیاست جدید اقتصادی را معرفی کرد، در سمت چپ حزب کمونیست روسیه احیا شد. بسیاری از اعضای مخالف کارگران و دسیستها ( که هر دو بعداً ممنوع شدند ) و دو گروه جدید کمونیست چپ زیرزمینی، گروه کارگران گاوریل میاسنیکوف و گروه حقیقت کارگران، این ایده را ایجاد کردند که روسیه در حال تبدیل شدن به یک جامعه سرمایه داری که توسط دولت اداره می شود. [ ۵] [ ۶] پیشرفته ترین نسخه این ایده در کتابچه ای توسط میاسنیکوف در سال ۱۹۳۱ بود. [ ۷]