ضدافسردگی های سه حلقه ای

ضدافسردگی های سه حلقه ای ( به انگلیسی: Tricyclic Antidepressants ) گروهی از داروها هستند که کاربرد اصلی آن ها در اختلال افسردگی است. این داروها که در دهه ۵۰ میلادی کشف شدند، در اواخر همان دهه به بازار عرضه شدند. تنها کاربرد تأیید شده از طرف FDA برای این داروها درمان اختلال افسردگی ماژور است، به جز کلومیپرامین که در اختلال وسواسی جبری نیز کاربرد دارد.
اگرچه TCAها گاهی اوقات برای درمان اختلالات افسردگی تجویز می شوند، اما در بیشتر نقاط جهان توسط داروهای ضدافسردگی جدیدی مانند بازدارنده های بازجذب سروتونین ( SSRIها ) ، بازدارنده های بازجذب سروتونین - نوراپی نفرین ( SNRI ها ) و بازدارنده های بازجذب نوراپی نفرین ( NRIها ) جایگزین شده اند. گرچه این داروها بیشتر در درمان اختلال افسردگی به کار می رفته اند اما در طی تحقیقات کاربردهای متنوع دیگری برای آن ها یافته شده است، شامل:
• اختلال وسواسی جبری، اختلال استرس پس از حادثه، اختلال اضطرابی عمومی.
• بهبود علایم در اختلالات خوردن ( بولمیا نروزا یا چاقی عصبی )
• برخی سندرم های درد مقاوم به درمان
• درمان اختلالات جنسی همچون انزال زودرس
• درمان اپیزودهای کاتاپلکسی در نارکولپسی
عمل اصلی داروهای این گروه در مغز مهار بازجذب سروتونین و نور اپینفرین با بلوک نمودن عملکرد انتقال دهنده های سروتونین و نور اپی نفرین است؛ لذا موجب افزایش سطح مغزی سروتونین و نور اپینفرین می شوند. این داروها اثر بسیار کمی بر روی انتقال دوپامین دارند. این داروها بر بسیاری از گیرنده های عصبی در مغز اثرات متفاوتی دارند.
جدول تمایل داروهای سه حلقه ای به اتصال با رسپتورهای مختلف نورونها
انتقال دهنده سروتونین: SERT؛ انتقال دهنده دوپامین: DAT؛ انتقال دهنده نور اپینفرین: NET؛ گیرنده نوع یک هیستامین: H۱؛ گیرنده آلفا آدرنرژیک: α؛ گیرنده موسکارینی استیل کولین: mACh
• نورتریپتیلین
• آمی تریپتیلین
• کلومیپرامین
• ایمیپرامین
• دسیپرامین
• دوکسپین