ضد اسهال

داروهای ضد اسهال، انواعی از داروها و موادی هستند که در هنگام اسهال، تجویز شده و باعث توقف، کاهش یا بهبود وضعیت اسهال می شوند. [ ۱]
• محلول های الکترولیت، اگرچه ضد اسهال واقعی نیستند، برای جایگزینی مایعات و نمک های از دست رفته در موارد حاد استفاده می شوند.
• حجم دهنده ها: مانند متیل سلولز، صمغ گوار یا فیبر خوراکی مانند سبوس برای اسهال در بیماری عملکردی روده و برای کنترل خروجی ایلئوستومی استفاده می شوند.
• جاذب ها: جاذب ها مواد سمی را که باعث اسهال عفونی می شود جذب می کنند، متیل سلولز یکی از مواد جاذب است.
• ترکیبات ضدالتهاب مانند بیسموت ساب سالیسیلات.
• آنتی کولینرژیک ها موادی هستند که حرکات روده را کاهش می دهند و در برابر اسهال و کرامپ، مؤثر هستند.
• استفادهٔ کلاسیک از مواد افیونی، علاوه بر تسکین درد، به عنوان یک داروی ضد اسهال، مورد مصرف است. مواد افیونی دارای اثرات آگونیستی بر روی گیرنده های مواد افیونی در روده هستند که وقتی فعال شوند باعث یبوست می شوند. از داروهایی مانند مورفین یا کدئین می توان برای تسکین اسهال از این طریق استفاده کرد. یکی از مواد افیونی قابل توجه برای تسکین اسهال، لوپرامید است که تنها آگونیست گیرنده های اپیوئیدی از نوع μ ( میو ) در روده بزرگ است و تأثیرات افیونی بر روی سیستم عصبی مرکزی ندارد، زیرا به طور قابل توجهی، از سد خونی مغزی عبور نمی کند. لوپرامید با تأثیراتی مشابه سایر داروهای مخدر، اما بدون اثرات جانبی بر سیستم عصبی مرکزی ( CNS ) یا پتانسیل سوءمصرف، مورد استفاده قرار گیرد.

ضدّ اسهال (antidiarrhoeal)
هر نوع مادۀ مهارکنندۀ اسهال. روش درمان اسهال با توجه به عامل ایجاد آن انتخاب می شود. مصرف گروهی از این داروها، شامل مشتقات تریاک، کدئین، و آتروپین، با کاستن از حرکات روده و فعالیت عضلات جدار روده باعث بروز یبوست می شوند. عوامل حجیم کننده، مثل الیاف گیاهی ازجمله متیل سلولز، مایعات را جذب می کنند. برای درمان برخی از عفونت های منتشر، ازجمله حصبه، سالمونلا (سالمونلوز)، و التهاب عفونی روده، داروهای پادزی تجویز می شوند. در حال حاضر، اساس درمان اسهالِ حاد جایگزین کردن آب و الکترولیت های بدن است. درمان اسهال مزمن، که در برخی از بیماری های روده ازجمله بیماری کرون، التهاب رودۀ بزرگ (کولیت)، و بیماری سلیاک دیده می شود، داروهای ضدِ اسپاسم، کورتیکواستروئیدها، و رژیم های غذایی خاص است.