صلا
/salA/
مترادف صلا: آوا، آواز، بانگ، صدا، صوت، ندا
معنی انگلیسی:
فرهنگ اسم ها
معنی: نماز، ( در قدیم ) دعوت کردن از کسی یا کسانی برای انجام کاری یا برای غذا خوردن
برچسب ها: اسم، اسم با ص، اسم دختر، اسم عربی، اسم مذهبی و قرآنی
لغت نامه دهخدا
صلا. [ ص َ ] ( از ع ، اِمص ) آواز دادن برای طعام خورانیدن یا چیزی دادن بکسی. ( غیاث اللغات ). در سراج آمده : صلا بفتح آواز کردن بسوی کسی برای دادن چیزی خواه طعام باشد خواه غیر آن مگر در کتب معتبره عربیه بدین معنی دیده نشد. ( غیاث اللغات ). فریادی باشد که بجهت طعام دادن بدرویشان و فقیران و چیزی فروختن کنند. ( برهان ) :
مرغ خوش می زند نوای صبوح
بشنو از مرغ هین صلای صبوح.
خاقانی.
مبر بیخ آمال تا دل نرنجدکه از خوان دونان صلائی نیابی.
خاقانی.
تیغ کبود غرق خون صوفی کارآب کن زاغ سیاه پوش را گفته صلای معرکه.
خاقانی.
هین صلای خشک ای پیران تردامن که من هر دو قرص گرم و سرد آسمان آورده ام.
خاقانی.
زخمه مطربان صلای صبوح در زبانهای مزمر اندازد.
خاقانی.
از چشم زیبق آرم و در گوش ریزمش تا نشنوم ز سفره دونان صلای نان.
خاقانی.
ای دل صلای قرصه رنگین آفتاب کز ره بلای آخور سنگین کشیده ایم.
خاقانی.
شهری است پر ظریفان وز هر طرف نگاری یاران صلای عشق است گر می کنید کاری.
حافظ.
شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست صلای سرخوشی ای صوفیان باده پرست.
حافظ.
گر چنین خوبان صلای جام الفت می دهندبلبل محجوب ما را بال جرأت می دهند.
صائب ( از آنندراج ).
ز غمزه اش مطلب رخصت نظاره کلیم صلای سیر گل از باغبان نمی آید.
کلیم کاشی ( از آنندراج ).
و با دادن ، دردادن ، زدن ، گفتن ، صرف گردد. رجوع به ذیل این لغات شود. || آواز دادن برای نماز. اعلام مردمان برای نماز واجب روزانه و نماز عید و نماز مرده. و آن مخفف الصلوة است. رجوع به الصلوة شود.صلا. [ ص َ ] ( ع اِ ) || ( ع اِ ) میانه پشت مردم یا از هر چهارپایه.( منتهی الارب ). || طرف سرین یا فرجه میان شرم و دنب یا آنچه جانب راست و چپ دنب است و هما صلوان. ( منتهی الارب ). زیر سرین مردم و آن اسب و آنجا که دنبال اسب بر وی آید. ( مهذب الاسماء ). زیر سرین و آن دو باشد و صلا کل حیوان وسط ظهره. ( بحر الجواهر ).بیشتر بخوانید ...
فرهنگ فارسی
افروختن آتش باتش
فرهنگ عمید
۱. دعوت گروهی از مردم برای غذا خوردن.
۲. آواز دادن، صدا زدن.
* صلا دادن (زدن، گفتن، دردادن ): (مصدر لازم، مصدر متعدی ) [قدیمی] آواز دادن مردم را برای طعام خوردن یا انجام دادن کاری، خواندن و دعوت کردن به چیزی یا امری: کمر بستم به عشق این داستان را / صلای عشق در دادم جهان را (نظامی۲: ۱۱۹ ).
واژه نامه بختیاریکا
پیشنهاد کاربران
عاقل در طریقت ریسمانی به بالا میسازد. . . . جاهل در طریقت خود را شیخ ناقلا میسازد
عاقل به نور حق اینه دل جلا میسازد. . . جاهل از افتاب التی در خلا میسازد
عاقل از عشق مجنون و لیلا میسازد. . . جاهل عشق را میسوزاند و به بلا مبتلا میسازد
عاقل از صلا رفع صد بلا میسازد. . . . جاهل از صلا بهر خود قصر طلا میسازد
عاقل از صلا توشه میسازد. . . . جاهل از صلا بهر خود مصلا میسازد
البته توضیح ناقص است منظور از طعام غذای روح است طعام معنوی نه دنیوی
البته توضیح ناقصه طعام یعنی طعام معنوی. . غذای روح. . .
شرح مثنوی ، کریم زمانی ، پاورقی صفحه ۱۸۶
صلا در اصل آتشی بوده که عربان صحرانشین بر پشته ها میافروختند تا ره گمشدگان و مسافران به دلالا آتش آنجا روند و اطعام شوند. سپس از آن معنی بانگ زدن مستفاد شده است
صلا در اصل آتشی بوده که عربان صحرانشین بر پشته ها میافروختند تا ره گمشدگان و مسافران به دلالا آتش آنجا روند و اطعام شوند. سپس از آن معنی بانگ زدن مستفاد شده است
صلا : /salā/ صلا ( عربی ) 1 - ( در قدیم ) دعوت کردن از کسی یا کسانی برای انجام کاری یا برای غذا خوردن؛ 2 - نماز.
صلا . هلا. کلا سه پسر کلاغ از دودمان کلاغیان از نژاد پارت افغان
تازی شده پارسی " هلا " در نسک : فرهنگ برابرهای پارسی واژگان بیگانه از ابوالقاسم پرتو .
مشاهده ادامه پیشنهادها (١٠ از ١١)