صفت نبره

[ویکی فقه] صفت نبره: ادا شدن حرف با شدت، سنگینی، و بلندی است؛ ویکی از صفات فرعی حروف می باشد.
"نبر" بلند کردن صدا پس از پستی آن است .

معنای اصطلاحی نبره
از نظر تجوید "نبر" یکی از صفات فرعی یا غیر متضاد و عارضی است که در آن، هنگام تلفظ، حرف با شدت، سنگینی و بلندی ادا می شود.

حرف منبوره
به همزه که دارای این صفت است حرف "منبوره" گویند، که منظور تیزی و بلندی صدا است که در حرف همزه وجود دارد و بعضی ها آن را تسهیل می کنند؛ یعنی بینا بین می خوانند، نه همزه تمام و نه الف تمام. بعضی می گویند: همزه را از آن رو "منبوره" گفته اند که نبر به معنای بلندی است و همزه بلندترین حروف است در صورت و در مقام ادا میل به بلندی و پهنی می کند؛ پس به منظور تخفیف، به تسهیل قرائت می کنند، مانند: "یشاء، أنباء و أنبئهم".
نیز ر.ک: حرف منبوره

مستندات مقاله
...