صفایا در فقه

[ویکی فقه] صَفایا به بهترین های اموال یا اموال منقول با ارزش گفته می شود.
صفایا جمع «صفیّ» و «صفیّه»، در لغت به معنای خالص از هر چیزی آمده است؛ از این رو، بر چیزی که انسان آن را برگزیده «صفی» اطلاق کرده اند.
کاربرد فقهی
این واژه در کلمات فقها در دو مورد به کار رفته است. یکی نسبت به غنایم جنگی و دیگری نسبت به اموال پادشاهان کافر . مراد از صفایای غنایم، بهترین های آن است؛ از اسب اصیل گرفته تا لباس گران قیمت و کنیز زیبا و مراد از صفایای اموال پادشاهان که مقابل قطایع به کار می رود، اموال منقولِ با ارزش پادشاهان است. از احکام آن در باب انفال سخن گفته اند.
در انفال
صفایای غنایم از آنِ رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله و پس از ایشان از آنِ امام علیه السّلام است که پیش از تقسیم غنایم از آنها جدا می شود. صفایای غنایم از انفال شمرده شده است؛ بر این امر ادعای اجماع شده است، لیکن برخی آن را از انفال ندانسته اند.
← دخول انفال در ملک امام
...