صرف فعل دستوری

در زبان شناسی، صرف فعل دستوری[ ۱] [ ۲] ( به انگلیسی: Grammatical Conjugation ) ایجاد مشتقات یک فعل از بن آن از طریق تصریف ( تغییر شکل بر اساس قواعد دستور زبان ) است. صرف فعل ممکن است بر اساس شخص، شمار، جنس، زمان، نمود، وجه، جهت فعل، و/یا دیگر قواعد دستوری نظیر وجه پرسشی، گذرایی، گواه نمایی، انضمام و رابط شماری در برخی زبان ها، مانند فارسی، فرانسه ای، انگلیسی، آلمانی و. . . باشد.
زبان های هندو - اروپایی معمولاً فعل ها را برای چندین دسته زبان دستوری در پارادیش های پیچیده درمی چفتند، اگرچه برخی، مانند انگلیسی، همیوغش را تا گستره بزرگی ساده کرده اند.
در زیر همیوغش فعل بودن در زمان کنونی ( کرپایه، اگر باشد، و در وجه های گزارشی ) است، در انگلیسی، آلمانی، ییدی، هلندی، آفریکانس، ایسلندی، فارویی، سویدی، نروژی، لاتوی، بلغاری، سربو - کرواتی، لهی، اسلوونیایی، مغدونی، اوردو یا هندی، پارسی، لاتین، فرانسی، ایتالی، اسپانی، پرتغی، روسی، آلبانیایی، ارمنی، ایری، اوکراینی، یونانی آتیک باستان و یونانی نوین. این معمولا بی سامان ترین فعل است.
همانندی هایی در دیسه های همپاسخ فعل ممکن است پنداشته شود.
برخی همیوغش ها ممکن است ناکاربرد باشند، مانند thou - دیس ( دوم شخص مفرد ) انگلیسی یا معنی های بردایشی ( اضافی ) داشته باشند، مانند you - دیس ( دوم شخص جمع ) ، که می توانند همچنین برای دوم شخص تکین بایستند یا ناشخصی باشند.