شینتوی حکومتی

شینتوی حکومتی ( به ژاپنی: 国家神道 یا 國家神道, Kokka Shintō ) استفاده ایدئولوژیک امپراتوری ژاپن از سنت های قومی ژاپنی شینتو بود. [ ۱] دولت ژاپن شدیداً شینتو را تشویق می کرد تا بر امپراتور به عنوان موجودی الهی تأکید کند، این تشویق از طریق کنترل امور مالی معابد و رژیم های آموزشی برای راهبان ( کاننوشی ها ) اعمال می شد. [ ۲] :   118  [ ۳] :   700 
ایدئولوژی دولتی شینتو در ابتدای دوره میجی، پس از تعریف آزادی مذهب در قانون اساسی میجی، به وجود آمد. علمای امپراتوری معتقد بودند که شینتو واقعیت تاریخی را منعکس می کند ریشه های الهی امپراتور بیش از یک اعتقاد مذهبی است. اگرچه تلاش های اوایل دوران میجی برای متحد کردن شینتو و دولت به شکست انجامید، این مفهوم غیر مذهبی از شینتو ایدئولوژیک در دیوان سالاری دولت گنجانیده شد. عبادتگاه ها به عنوان نهادهای میهنی، نه مذهبی، تعریف می شدند که اهداف دولتی مانند تکریم به مردگان جنگ را تأمین می کردند.
دولت همچنین زیارتگاه های محلی را در کارکردهای سیاسی ادغام کرد، و گاه مخالفت و کینه های محلی را برمی انگیخت. با کمتر کردن مکان عبادتگاه توسط دولت، تقریباً ۸۰٬۰۰۰ معبد بسته شده یا با معابد همسایه ادغام شدند. بسیاری از سازمان های معابد بدون بودجه مستقل شروع به پذیرفتن این دستورالعملهای دولتی کردند. تا سال ۱۹۴۰، کشیش های شینتو به دلیل انجام مراسم سنتی «مذهبی» شینتو، مورد آزار و اذیت قرار گرفتند. ژاپن امپریالیستی تمایزی بین شینتو ایدئولوژیک و شینتو سنتی قایل نبود. [ ۳]
فرماندهی عالی نیروهای متفقین اصطلاح «شینتوی حکومتی» را برای تمایز ایدئولوژی دولتی از شیوه های سنتی شینتو در بخشنامه ۱۹۴۵ شینتو را به عنوان یک آیین معرفی کردند، و استفاده های عقیدتی دیگر از شینتو توسط دولت را ممنوع کردند. بحث دربارهٔ استفاده از نمادهای شینتو در عملکردهای دولت همچنان ادامه دارد.
شینتوی حکومتی کیش ملی ژاپن بود که دولت به منظور کاشت تخمت اطاعت و وفاداری نسبت به امپراتور از آن حمایت می کرد. از جمله اجزای ترکیبی با شینتوی حکومتی تنوئیزم ( امپراتورگرایی ) ، شینتوی خاندان امپراتوری، شینتوی خانوادگی و بالاخره شینتوی زیارتگاهی بود. دولت از طریق اقدامات رسمی، کمک مالی، آموزش در مدارس دولتی و بالاخره تبلیغات از این شاخه های دین شینتویی حمایت می کرد. [ ۴]