شیظمی

لغت نامه دهخدا

شیظمی. [ ش َ ظَ می ی ] ( ع ص ، اِ ) سخت دراز تناور. جوان از شتر و از اسب و از مردم. ج ، شَیاظِمة. ( از اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). رجوع به شیظم شود. || مرد بسیارگوی فصیح. ( از اقرب الموارد )( ناظم الاطباء ). || اسب خوش آینده. || شیر بیشه. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
شیظمی. [ ش َ ظَ ] ( ص نسبی ) منسوب است به شیظم که انتساب اجدادی است. ( از انساب سمعانی ).
شیظمی. [ ش َ ظَ ] ( اِخ ) شاعری مداح سیف الدوله ، و او را پانصد ورقه شعر است. ( ابن الندیم ).

پیشنهاد کاربران

بپرس