شیخ بهائی

لغت نامه دهخدا

شیخ بهائی. [ ش َ خ ِ ب َ ] ( اِخ ) لقب محمدبن حسین عاملی ، دانشمند مشهور شیعه ، مؤلف خلاصةالحساب و کشکول ( 953 - 1031 هَ. ق. )، مدفون در صحن نو مشهد مقدس.رجوع به بهائی و تاریخ ادبی ایران ( از سعدی تا جامی ) ج 3 ص 375 و التفهیم حاشیه ص 34، 59، 288، 32 و 382 و احوال و اشعار شیخ بهائی تألیف سعید نفیسی شود.

دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] محمد بن عزّالدین حسین (۹۵۳ق ـ۱۰۳۱/۱۰۳۰ق) متخلص به بهائی و معروف به شیخ بهائی و بهاءالدین عاملی، فقیه، محدث، حکیم و ریاضیدان شیعه. شیخ بهائی بیش از ۱۰۰ کتاب در زمینه های مختلف تالیف کرده است. جامع عباسی و اربعین از جمله آثار اوست. آثاری نیز در معماری بر جای گذاشته که منارجنبان اصفهان، تقسیم زاینده رود اصفهان، گنبد مسجد امام اصفهان و نقشه حصار نجف، از آن جمله است. وی سفرهای بسیاری به نقاط مختلف دنیا کرد و سفر مشهوری نیز همراه شاه عباس صفوی با پای پیاده به مشهد داشته است.
او مقام شیخ الاسلامی بالاترین منصب رسمی دینی در حکومت صفویه را بر عهده داشت.
بهاءالدین عاملی در هفدهم یا بیست و هفتم ذی الحجه سال ۹۵۳ق در بعلبک به دنیا آمد. موطن وی جُبَع یا جُباع، از قرای جبل عامل بوده است. پدرش، عزّالدین حسین بن عبدالصمد حارثی (متوفی ۹۸۴ق)، از شاگردان و دوستان شهید ثانی (متوفی ۹۶۶ق) بود.

پیشنهاد کاربران

بپرس