شکست باطل

[ویکی فقه] شکست باطل (قرآن). باطل در لغت، قرآن و حدیث، اسم فاعل از بطلان است و دارای مفهوم تقابلی «ضد حق» است.
شکست باطل و پیروزی حق، امری حتمی است.«وقل جآء الحق وزهق البـطـل ان البـطـل کان زهوقا»؛ و بگو: «حق آمد، و باطل نابود شد؛ یقیناً باطل نابود شدنی است!»
نوید خداوند
خداوند به پیروزی حق و استقرار آن در زمین و شکست باطل و رخت بربستن آن نوید داده است.«... کذلک یضرب الله الحق والبـطـل فاما الزبد فیذهب جفآء واما ما ینفع الناس فیمکث فی الارض...»؛ خداوند از آسمان آبی فرستاد؛ و از هر درّه و رودخانه ای به اندازه آنها سیلابی جاری شد؛ سپس سیل بر روی خود کفی حمل کرد؛ و از آنچه (در کوره ها،) برای به دست آوردن زینت آلات یا وسایل زندگی، آتش روی آن روشن می کنند نیز کفهایی مانند آن به وجود می آید -خداوند، حق و باطل را چنین مثل می زند!- امّا کفها به بیرون پرتاب می شوند، ولی آنچه به مردم سود می رساند ( آب یا فلز خالص) در زمین می ماند؛ خداوند اینچنین مثال می زند!
تثبیت کننده حق
خداوند، نابودکننده باطل و تثبیت کننده حق است.«... ویمح الله البـطـل ویحق الحق بکلمـته...»؛ آیا می گویند: «او بر خدا دروغ بسته است»؟! در حالی که اگر خدا بخواهد بر قلب تو مُهر می نهد (و اگر خلاف بگوئی قدرت اظهار این آیات را از تو می گیرد) و باطل را محو می کند و حقّ را بفرمانش پابرجا می سازد؛ چرا که او از آنچه درون سینه هاست آگاه است.
هدفی والاتر
...