شک ساری

[ویکی فقه] شک ساری به معنی شک سرایت کننده به یقین سابق را می گویند.
شک ساری مقابل شک طاری اصطلاحی در اصول فقه است که از آن در بحث استصحاب سخن گفته‏ اند.
جایگاه شک ساری در اصول
شک ساری از ارکان قاعده یقین است که پس از یقین به حکم یا موضوعی عارض شده و آن را بر طرف می‏ کند. به این شک از آن جهت «ساری» گویند که به یقین سابق سرایت کرده و آن را از بین می‏ برد، مانند اینکه شخصی در روز جمعه یقین به عدالت زید دارد، اما در روز شنبه، یقین در روز جمعه تبدیل به شک می ‏شود؛ بدین معنا که روز شنبه در عدالت زید در روز جمعه شک می‏ کند

[ویکی فقه] شک ساری (ارکان). شک ساری (ارکان)، شک سرایت کننده به یقین سابق و تبدیل کننده آن به شک است.
شک ساری، از ارکان قاعده یقین است که با انتفای آن، قاعده یقین مرتفع می گردد، و آن شکی است که بعد از یقین به حکم یا موضوعی به وجود آمده و آن را مرتفع می سازد.
وجه تسمیه
دلیل نام گذاری آن به «شک ساری» این است که شک لاحق به یقین گذشته سرایت کرده و آن را از بین می برد؛ برای مثال، شخصی به عدالت زید در روز جمعه یقین دارد، اما روز بعد یقین او به عدالت زید، به شک مبدل می گردد؛ یعنی روز شنبه به عدالت زید در روز جمعه شک می کند و این شک به یقین روز جمعه سرایت کرده و آن را از بین می برد.
نکته
«شک ساری» به خود «قاعده یقین» نیز اطلاق می شود.