[ویکی فقه] در دوران حکومت سی و دو سالۀ عبدالرحمان بن معاویه شورش های بسیار زیادی صورت گرفت که برخی از آن ها از سوی رقبای سیاسی او صورت می گرفت؛ مانند شورش یوسف فهری. تعداد دیگری از این شورش ها نیز از طرف کارگزاران بنی عباس بر پا می شد؛ مانند: شورش هشام فهری و علاء بن مغیث. عامل بسیاری از شورش های دیگر نیز نزاع میان قبایل یمنی و مضری و هم چنین نزاع میان بربرها و اعراب بود؛ مانند: شورش شقنا.
اولین دشمن سرسخت عبدالرحمان بن معاویه (عبدالرحمان از سال ۱۲۷ق از طرف بنی امیه و از سال ۱۳۲ق تا ۱۳۸ق از طرف سفاح و منصور حکومت آفریقا را در دست داشت)، یوسف بن عبدالرحمان بن فهری بود. (بیش تر روایات حاکی از آن است که او فرزند عبدالرحمان بن حبیب بن ابی عبیدة بن عقبة بن نافع فهری فاتح افریقیه است). زیرا زمانی که عبدالرحمان بن معاویه وارد اندلس شد، یوسف حکومت اندلس را در دست داشت و با ورود عبدالرحمان، حکومت او به خطر افتاد. یوسف بن عبدالرحمان در مقابل عبدالرحمان بن معاویه علم مخالفت برداشت و طلیطله را پایگاه خود ساخت و با کمک برخی قبایل عرب و بربر در سال ۱۴۱ به اشبیلیه لشکر کشید؛ اما شکست خورد و سرانجام در سال ۱۴۲ به دست یاران خود و به اشارۀ عبدالرحمان به قتل رسید و در ذی حجه همان سال، طلیطله به دست سپاهیان اموی افتاد.
شورش قاسم بن یوسف فهری
در سال ۱۴۳ قاسم (فرزند یوسف فهری) و هم پیمانش رزق بن نعمان غسانی بر عبدالرحمان شورش کردند و شذونه و سپس اشبیلیه را تصرف کردند؛ اما عبدالرحمان در نبردی سخت رزق بن نعمان را کشت و لشکرش را پراکنده کرد و اشبیلیه را پس گرفت؛ اما قاسم با لشکر خود به شذونه پناه برد. عبدالرحمان، تمام بن علقمه (والی طلیطله) را به دنبال وی فرستاد. تمام او را تعقیب کرد و سپس او را اسیر کرده و لشکرش را پراکنده نمود.
شورش عبدالغافر یمانی
عبدالرحمان پس از آن که رزق بن نعمان را کشت، چند ماه در اشبیلیه ماند، ولی به محض این که از آن جا بیرون رفت و به قرطبه بازگشت، شورش دیگری بر پا شد. این شورش به رهبری عبدالغافر یمانی بود. عبدالغافر شهرهای اطراف قرطبه را تصرف کرد. عبدالرحمان به قصد جنگ با او بیرون آمد، عبدالرحمان بربرهای هم پیمان عبدالغافر را تکریم کرد و آن ها را از اطراف او پراکنده کرد. زمانی که جنگ آغاز شد، عبدالغافر به سختی شکست خورد و به لقنت گریخت. عبدالرحمان لشکر شکست خوردۀ او را تعقیب کرد و هزار نفر از آن ها را کشت.
شورش حیاة بن ملامس
...
اولین دشمن سرسخت عبدالرحمان بن معاویه (عبدالرحمان از سال ۱۲۷ق از طرف بنی امیه و از سال ۱۳۲ق تا ۱۳۸ق از طرف سفاح و منصور حکومت آفریقا را در دست داشت)، یوسف بن عبدالرحمان بن فهری بود. (بیش تر روایات حاکی از آن است که او فرزند عبدالرحمان بن حبیب بن ابی عبیدة بن عقبة بن نافع فهری فاتح افریقیه است). زیرا زمانی که عبدالرحمان بن معاویه وارد اندلس شد، یوسف حکومت اندلس را در دست داشت و با ورود عبدالرحمان، حکومت او به خطر افتاد. یوسف بن عبدالرحمان در مقابل عبدالرحمان بن معاویه علم مخالفت برداشت و طلیطله را پایگاه خود ساخت و با کمک برخی قبایل عرب و بربر در سال ۱۴۱ به اشبیلیه لشکر کشید؛ اما شکست خورد و سرانجام در سال ۱۴۲ به دست یاران خود و به اشارۀ عبدالرحمان به قتل رسید و در ذی حجه همان سال، طلیطله به دست سپاهیان اموی افتاد.
شورش قاسم بن یوسف فهری
در سال ۱۴۳ قاسم (فرزند یوسف فهری) و هم پیمانش رزق بن نعمان غسانی بر عبدالرحمان شورش کردند و شذونه و سپس اشبیلیه را تصرف کردند؛ اما عبدالرحمان در نبردی سخت رزق بن نعمان را کشت و لشکرش را پراکنده کرد و اشبیلیه را پس گرفت؛ اما قاسم با لشکر خود به شذونه پناه برد. عبدالرحمان، تمام بن علقمه (والی طلیطله) را به دنبال وی فرستاد. تمام او را تعقیب کرد و سپس او را اسیر کرده و لشکرش را پراکنده نمود.
شورش عبدالغافر یمانی
عبدالرحمان پس از آن که رزق بن نعمان را کشت، چند ماه در اشبیلیه ماند، ولی به محض این که از آن جا بیرون رفت و به قرطبه بازگشت، شورش دیگری بر پا شد. این شورش به رهبری عبدالغافر یمانی بود. عبدالغافر شهرهای اطراف قرطبه را تصرف کرد. عبدالرحمان به قصد جنگ با او بیرون آمد، عبدالرحمان بربرهای هم پیمان عبدالغافر را تکریم کرد و آن ها را از اطراف او پراکنده کرد. زمانی که جنگ آغاز شد، عبدالغافر به سختی شکست خورد و به لقنت گریخت. عبدالرحمان لشکر شکست خوردۀ او را تعقیب کرد و هزار نفر از آن ها را کشت.
شورش حیاة بن ملامس
...
wikifeqh: شورش های_اندلس