شورش میتو

شورش میتو ( به ژاپنی: 水戸幕末争乱 Mito bakumatsu sōran ) یک جنگ داخلی بود که در قلمروی میتو مابین مه ۱۸۶۴ تا ژانویه ۱۸۶۵ رخ داد. این شورش به پیروی از سون نو جوای ( حرمت گزاری به امپراتور، اخراج اجنبی ) و ضد شوگون سالاری توکوگاوا بود.
یک نیروی ضد شورش در ۱۷ ژوئن ۱۸۶۴ به رهبری ایچیکاوا هیروتومی، متشکل از ۷۰۰ سرباز میتو با ۳ تا ۵ توپ و حداقل ۲۰۰ قبضه سلاح گرم، به کوه تسوکوبا اعزام شد، و همچنین شوگون سالاری توکوگاوا ۳۰۰۰ نفر با بیش از ۶۰۰ قبضه سلاح گرم و چند توپ را به قلمروی میتو فرستاد.
با اوج گرفتن درگیری، در ۱۰ اکتبر ۱۸۶۴ در ناکامیناتو، نیروی ۶٬۷۰۰ نفری شوگون سالاری توسط ۲۰۰۰ شورشی شکست خورد و چندین شکست شوگون سالاری به دنبال آن رخ داد.
شورشیان در حال ضعیف شدن بودند و به حدود ۱۰۰۰ نفر کاهش یافتند. در دسامبر ۱۸۶۴ آنها با یک نیروی جدید تحت فرماندهی توکوگاوا یوشینوبو ( که خود در قلمروی میتو متولد شد ) با بیش از ۱۰ هزار نفر روبرو شدند، که در نهایت شورشیان را مجبور به تسلیم کرد.
این قیام منجر به ۱۳۰۰ کشته از سوی شورشیان شد، که تحت فشارهای شدیدی قرار گرفتند، از جمله ۳۵۳ اعدام و تقریباً ۱۰۰ کشته در اسارت.