شورش شیمابارا

شورش شیمابارا ( به ژاپنی: 島原の乱 Shimabara no ran ) شورشی در جنوب غربی ژاپن از مدت ۱۶۳۷ دسامبر ۱۷، تا ۱۶۳۸ آوریل ۱۵، در دوره ادو بود. تعداد بسیاری از دهقانان شورشی را مسیحیان کلیسای کاتولیک تشکیل می دادند.
این شورش یکی از تعداد انگشت شماری موارد ناآرامی جدی در طول دوره نسبتاً صلح آمیز شوگونسالاری توکوگاوا بود. در پی ساخت یک قلعه جدید در شیمابارا، به نام قلعه شیمابارا توسط ماتسوکورا شیگه ماسا مالیات ها به شدت در این ناحیه افزایش پیدا کرد، که باعث ایجاد خشم در دهقانان محلی و رونینها ( ساموراییهای بدون ارباب ) شد. آزار و اذیت مذهبی کاتولیک های محلی نیز عاملی برای تشدید نارضایتی بود که در ۱۶۳۷ به شورش تبدیل شد. شوگونسالاری توکوگاوا نیرویی متشکل از ۱۲۵٫۰۰۰ سرباز به سرکوب شورشیان فرستاد و پس از محاصره طولانی ۴ ماهه علیه شورشیان در قلعه هارا، آن ها را شکست داد.
در پی شورش، رهبر شورشی کاتولیک آماکوسا شیرو گردن زده شد و ممنوعیت مسیحیت به شدت اعمال می شد. بر اثر انزوای ملی ژاپن ساکوکو سیاست ها تنگ تر شد و آزار و اذیت رسمی مسیحیت تا در دههٔ ۱۸۵۰ ادامه داشت. پس از سرکوب موفقیت آمیز شورش، دایمیوی شیمابارا، ماتسوکورا کاتسوایه، به جرم صدور احکام اشتباه، به تنها دایمیویی تبدیل شد که در طول دوره ادو گردن زده شد.
در اواسط دهه ۱۶۳۰، دهقانان در شبه جزیره شیمابارا و مجمع الجزایر آماکوسا، ناراضی از مالیات سنگین و درد و رنج در اثر قحطی، علیه اربابان خود قیام کردند. این قیام به خصوص در قلمروی دو تن ماتسوکورا کاتسوایه از قلمروی شیمابارا و ترازاوا کاتاتاکا از قلمروی کاراتسو گسترش پیدا کرد. [ ۲] اگر چه این شورش توسط بسیاری از مورخان به عنوان یک قیام مذهبی به تصویر کشیده، مسائل مربوط به نارضایتی از قحطی و مالیات سنگین را نباید نادیده گرفت. کسانی که تحت تأثیر این عوامل اقتصادی بودند ماهیگیران، صنعتگران و بازرگانان بودند. با گسترش شورش، رونین ها ( سامورایی های بدون ارباب ) که سابقاً در خدمت خاندان آماکوسا و خاندان شیکی بودند و در منطقه زندگی کرده بود، و همچنین خاندان آریما و خاندان کونیشی نیز به این شورش ملحق شدند. همین طور، تصویر این قیام به صورت یک قیام کاملاً دهقانی نیز دقیق نیست. [ ۳]
شیمابارا زمانی در قلمروی خاندان آریما بود و این خاندان به مسیحیت گرویده بودند. در نتیجه، بسیاری از مردم محلی نیز مسیحی شده بودند بودند. رهبر خاندان آریما در سال ۱۶۱۴ از این قلمرو نقل مکان کرد و جای خود را به ماتسوکورا شیگه ماسا داد. [ ۴] ارباب فئودالی جدید، به امید پیشرفت در سلسله مراتب شوگون سالاری توکوگاوا، در پروژه های مختلف ساخت و ساز، از جمله ساخت و ساز و گسترش قلعه ادو، و همچنین یک تهاجم برنامه ریزی شده به لوزون، هند شرقی اسپانیا ( امروزه بخشی از فیلیپین ) درگیر بود. او همچنین یک قلعه جدید در شیمابارا ساخت. [ ۵] در نتیجه، ماتسوکورا شیگه ماسا یک بار مالیاتی تا حد زیادی نامتناسب بر دوش مردم قلمروی جدید خود قرار داد، و همچنین اهالی از شدت آزار و اذیت مسیحیان خشمگین بودند. این سیاست ها توسط وارث شیگه ماسا، ماتسوکورا کاتسوایه نیز ادامه داشت. [ ۶]