شورای اتحادیه اروپا

دانشنامه عمومی

شورای اتحادیه اروپا ( به فرانسوی: Conseil de l'Union européenne ) یکی از هفت نهاد اتحادیه اروپا است که در معاهده اتحادیه اروپایی ذکر شده است که از این نهاد با عناوین «شورا» یا «شورای وزیران» نیز نامبرده می شود. [ ۱] شورای وزیران در کنار پارلمان اروپا یکی از ارکان نظام قانونگذاری دو مجلسی اتحادیه اروپاست که بتدریج از میزان قدرت آن به نفع پارلمان اروپا کاسته شده است. این ارگان نماینده منافع ملی دولتهای عضو است. به همین دلیل، به رغم همکاری با پارلمان و کمیسیون اروپا پیوسته در حال درگیری با این دو نهاد نیز هست. [ ۲] مقر شورای وزیران در بروکسل است و تصمیمات آن از ماده واحده به بعد به صورت اکثریت کیفی اخذ می شود.
شورای اتحادیه اروپا و شورای اروپا تنها نهادهای اتحادیه اروپا هستند که صراحتاً ماهیت بین دولتی دارند، یعنی از انجمن هایی تشکیل شده اند که اعضای آن موضع مقامات اجرایی کشور خود را بیان می کنند. این هیئت های نمایندگی می توانند در سطح سفیران، وزرا یا سران دولت ها باشند.
ریاست شورا به صورت دوره ای هر ۶ ماه از میان کشورهای عضو انتخاب می شود. جلسات شورا، بنا به موضوعات مطرح شده از میان وزرای مرتبط تشکیل می شود. برای مثال زمانی که قرار است در حوزه سیاست های کشاورزی اتحادیه اروپا، تصمیمی گرفته شود، وزرای کشاورزی کشورهای عضو، شورا را تشکیل می دهند. ریاست این شورا برعهده رئیس دورهای اتحادیه می باشد. تنها ریاست شورای روابط خارجی که متشکل از وزرای خارجه است، به ریاست نماینده عالی اتحادیه اروپا در سیاست خارجی و امور امنیتی برگزار می گردد. [ ۳]
بلژیک ریاست شورا را از ابتدای ژانویه ۲۰۲۴ تا آخر ژوئن ۲۰۲۴ برعهده دارد. [ ۴]
عکس شورای اتحادیه اروپاعکس شورای اتحادیه اروپاعکس شورای اتحادیه اروپا
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

دانشنامه آزاد فارسی

شورای اتحادیۀ اروپا (Council of the European Union)
(شورای وزیران سابق) هیئت اصلی تصمیم گیری و قانون گذاری اتحادیۀ اروپا. کشورهای عضو، بنابر موضوع های مورد بررسی، دارای نمایندگانی در سطح وزیر در شورا (مانند کشاورزی، محیط زیست، آموزش و پرورش و غیره) هستند. ریاست شورا در هر دوره شش ماهه تغییر می کند و پانزده کشور عضو به نوبت ریاست آن را به عهده می گیرند. این شورا اهداف اتحادیۀ اروپا را تعیین و سیاست های ملی کشورهای عضو را هماهنگ می کند، به حل و فصل اختلاف ها با کمیسیون اروپا و پارلمان اروپا می پردازد، و به نمایندگی از اتحادیۀ اروپا قراردادهای بین المللی را منعقد می کند. مجموعه قوانینِ جامعۀ اروپا را این شورا به تنهایی یا به اتفاق پارلمان اروپا براساس رویۀ تصمیم گیری مشترک به تصویب می رساند. این قوانین ممکن است به شکل «تصمیمات»، «دستورالعمل ها»، و یا «مقرراتِ» لازم الاجرا به تصویب برسد. در جلسه های شورا، هر کشور عضو می تواند در مورد قوانین پیشنهادی کمیسیون اروپایی رأی دهد. در برخی موارد مهّم مانند برقراری مالیات و یا تأمین اجتماعی، تصمیمات شورا باید به اتفاق آراء اتخاذ شود. تعداد آراء به نسبت جمعیت هر کشور تعیین شده است. این نسبت در ۲۰۰۱ معادل دَه رأی برای آلمان، فرانسه، انگلستان، و ایتالیا، هشت رأی برای اسپانیا، پنج رأی برای بلژیک، یونان، هلند، و پرتغال؛ چهار رأی برای اتریش و سوئد، سه رأی برای دانمارک، فنلاند، و جمهوری ایرلند، و دو رأی برای لوکزامبورگ بود. رأی گیری به اکثریت مشروط، براساس قانون اروپای واحد (۱۹۸۶) و پیمان آمستردام (۱۹۹۷) به حیطه های گسترده تر سیاسی تسری پیدا کرد و با لازم الاجرا شدن پیمان نیس (۲۰۰۰)، اصلاحیه های دیگری بر آن افزوده شد.

پیشنهاد کاربران

بپرس