لنکران ( به لاتین: Lankaran، به تالشی Lánkon ) نام بخشی در جنوب غربی جمهوری آذربایجان است که نباید با شهر لنکران اشتباه شود. لنکران یکی از مناطق باستانی جمهوری آذربایجان است. کاوش های باستان شناسی تأیید می کنند که مردم از هزارهٔ سوم و دوم قبل از میلاد در خلال عصر مفرغ در این مکان سکونت داشته اند. این بخش در کرانهٔ غربی دریای کاسپین قرار دارد. مردم لنکران را تالش ها و آذربایجانی ها شامل می شوند.
زبان مردم لنکران تالشی می باشد اما به علت اینکه زبان رسمی کشور جمهوری آذربایجان ترکی است اهالی لنکران به این زبان هم تسلط دارند. نام ایرانی این شهر لنگران ( جای لنگر انداختن کشتی ) بوده که شوروی ها پس از جداسازی آن از ایران نام آن را لنکران گذاشتند.
لنکران از قدیم ترین زمان تا به حال مرکز سکونت قوم ایرانی تالشی ها به شمار می رود. [ ۳] تالشی ها در نیمهٔ دوم قرن هجدهم بعد از کشته شدن نادرشاه و آغاز هرج و مرج در ایران حکومت خانات تالش را تأسیس کردند و شهر لنکران را به عنوان پایتخت خود برگزیدند. میر مصطفی خان تالشی در سال ۱۷۹۵ در نتیجهٔ حملهٔ ایران، از دولت روسیه تقاضای حمایت کرد. در سال ۱۸۱۳ بعد از پیمان نامه گلستان، لنکران از ایران و گیلان جدا شد و بخشی از تالش به روسیه پیوست و در سال ۱۸۲۸ با امضای پیمان نامه ترکمانچای این پیوند تصویب گردید و تالشی ها به دو قسمت تقسیم شدند. یک قسمت آن ازجمله لنکران تحت سلطهٔ روسیه و بخش دیگر آن همچنان تحت حاکمیت دولت ایران قرار گرفت. [ ۴]
ب. و. میلیر دانشمند شوروی در مورد سرشماری سال ۱۹۲۶ نوشته است: «از ۱۱۶۹۸۸ نفر ساکنان شهر لنکران، تالشی ها اکثریت را تشکیل می دادند ولی همهٔ آن ها را به عنوان «ترک» یعنی آذری به حساب آورده اند. »[ ۴]
براساس تحقیقات ب. و. میلیر تالشی ها در منطقهٔ لنکران ۸۶٫۳ درصد، جوند ۸۲٫۴ درصد، در آستارا ۸۶٫۴ درصد، در ماسالی ۳۰ درصد و در ورگه دوزان ۱٫۲ درصد اهالی را تشکیل می دادند. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفزبان مردم لنکران تالشی می باشد اما به علت اینکه زبان رسمی کشور جمهوری آذربایجان ترکی است اهالی لنکران به این زبان هم تسلط دارند. نام ایرانی این شهر لنگران ( جای لنگر انداختن کشتی ) بوده که شوروی ها پس از جداسازی آن از ایران نام آن را لنکران گذاشتند.
لنکران از قدیم ترین زمان تا به حال مرکز سکونت قوم ایرانی تالشی ها به شمار می رود. [ ۳] تالشی ها در نیمهٔ دوم قرن هجدهم بعد از کشته شدن نادرشاه و آغاز هرج و مرج در ایران حکومت خانات تالش را تأسیس کردند و شهر لنکران را به عنوان پایتخت خود برگزیدند. میر مصطفی خان تالشی در سال ۱۷۹۵ در نتیجهٔ حملهٔ ایران، از دولت روسیه تقاضای حمایت کرد. در سال ۱۸۱۳ بعد از پیمان نامه گلستان، لنکران از ایران و گیلان جدا شد و بخشی از تالش به روسیه پیوست و در سال ۱۸۲۸ با امضای پیمان نامه ترکمانچای این پیوند تصویب گردید و تالشی ها به دو قسمت تقسیم شدند. یک قسمت آن ازجمله لنکران تحت سلطهٔ روسیه و بخش دیگر آن همچنان تحت حاکمیت دولت ایران قرار گرفت. [ ۴]
ب. و. میلیر دانشمند شوروی در مورد سرشماری سال ۱۹۲۶ نوشته است: «از ۱۱۶۹۸۸ نفر ساکنان شهر لنکران، تالشی ها اکثریت را تشکیل می دادند ولی همهٔ آن ها را به عنوان «ترک» یعنی آذری به حساب آورده اند. »[ ۴]
براساس تحقیقات ب. و. میلیر تالشی ها در منطقهٔ لنکران ۸۶٫۳ درصد، جوند ۸۲٫۴ درصد، در آستارا ۸۶٫۴ درصد، در ماسالی ۳۰ درصد و در ورگه دوزان ۱٫۲ درصد اهالی را تشکیل می دادند. [ ۴]
wiki: شهرستان لنکران